Στις «σιδερένιες» ομάδες πρώτη βεντέτα είναι ο προπονητής

Ο Θοδωρής Γεωργάκης γράφει στο aek-fans.gr για το διπλό της Ένωσης στους Ζωσιμάδες και σχολιάζει τους λεπτούς χειρισμούς του Καρέρα σε Λιβάγια και Ολιβείρα 

Ο αγώνας της ΑΕΚ στα Γιάννενα, πέραν απ’ την συγκομιδή των τριών βαθμών, εξέπεμψε δύο ελπιδοφόρα μηνύματα, που σίγουρα θα διαδραματίσουν σπουδαίο ρόλο στη συνέχεια του πρωταθλήματος, γιατί αυτή η εσωστρέφεια, που δημιουργήθηκε μετά την <<τσαπατσουλιά>> στο Περιστέρι, κινδύνευσε να τινάξει στον αέρα και να ναρκοθετήσει ολόκληρη την σεζόν, τόσο σε θέμα προπονητή, όσο και σε θέμα <<καρατομήσεων>> ποδοσφαιριστών…

Διότι όλα ξεκίνησαν, κατά την προσωπική μας άποψη, στο Περιστέρι, όπου το εμφανέστατο «στήσιμο» με το «εργαλείο», που λέγεται Παπαπέτρου, ήρθε να αυγατίσει η χαλαρότητα και του προπονητή και των παικτών με την οποία αντιμετώπισαν την Χαλκηδόνα του Σπανού, θεωρώντας, πως, μετά την πρόκριση επί της Βόλζμπουργκ, είχαν τα πάντα στο τσεπάκι τους. Ευτυχώς και η «τσαπατσουλιά» στο Περιστέρι διορθώθηκε στα Γιάννενα, (για φανταστείτε Παπαπέτρου είτε διαιτητή, είτε στο VAR στα Γιάννενα…), όπου όλοι συνειδητοποίησαν πως επιτέλους έπρεπε να δείξουν τα δόντια τους και ο προπονητής με την εμπνευσμένη παρότρυνση πριν τον αγώνα, και οι παίκτες με την καρδιά μέσα στο γήπεδο.

Πρέπει να καταλάβει και ο Καρέρα πως η ψυχολογία του νικητή, που πρέπει να εμφυσά στους παίκτες του, δεν είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ, αλλά ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ, γιατί αρκετές φορές φαίνεται αυτό το έλλειμμα μέσα στο γήπεδο, όπως στον τελικό του κυπέλλου, όπως στο Περιστέρι και όπως στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ, που καλύτερα να μην τον θυμόμαστε σαν ΑΕΚ και μάλιστα μέσα στην έδρα μας, όταν θύμισε στους πιο παλιούς την ομάδα του Λούνα, του Ζέερ και του Βιτσέντζ.  Και ας πει κάποιος στο κόουτς για την σιδερένια πορεία των Σπαρτιατών, που ήταν αποτέλεσμα των παιάνων του Τυρταίου.  Γιατί, ξέρετε, και το ποδόσφαιρο μια μάχη είναι, που θέλει, πέραν απ’ την στρατηγική και ψυχή και βούληση… Θέλει πολλή μεγάλη δουλειά, επαναλαμβάνομε κόουτς, στο θέμα ψυχολογία, δεν είναι αυτονόητο.

Το πρώτο, λοιπόν, κραυγαλέο μήνυμα απ’ τη νίκη στα Γιάννενα αφορά την εμφάνιση της ομάδος και ειδικότερα στο πρώτο ημίχρονο, όταν είδαμε μια ΑΕΚ ολοκληρωμένη, με επιθετικό ποδόσφαιρο και πολλές κραυγαλέες φάσεις για γκολ! Επιτέλους είδαμε αυτό που λέμε  «ομάδα του προπονητή», χωρίς βεντετισμούς και σηκωμένα φρύδια, είδαμε εργάτες παίκτες, που τηρούσαν στο έπακρο τις οδηγίες απ’ τον πάγκο και επιθετικά και τακτικά στην άμυνα, είδαμε τον κορυφαίο Μάνταλο «πασπαρτού» πίσω απ’ τον επιθετικό, αλλά και να μην κατατρύχεται απ’ το «σύνδρομο Μπακασέτα»… Ξέρετε αυτό το σύνδρομο της τοποθέτησης παικτών  «αλλού γι αλλού» και την σταδιακή απαξίωσή τους.

Δεύτερον, έπρεπε να γίνει η <<φάση>> με την διπλή αντικατάσταση του Λιβάγια στην Πορτογαλία, για να επανέλθουν οι ΔΙΑΚΡΙΤΟΙ ΡΟΛΟΙ στην ομάδα. Σοφά εποίησε ο Καρέρα και <<τσαλάκωσε>> την υπερφυαλοσύνη του Λιβάγια, γιατί τόχε παρακάνει… Σοφά εποίησε και άφησε έξω στα Γιάννενα απ’ την αρχική ενδεκάδα τον Ολιβέϊρα, για να μάθει να παίζει για την ομάδα και όχι για πάρτι του, όπως στην Μπράγκα… Αρκεί, βέβαια αυτή η διάκριση ρόλων να παραμείνει σαν δόγμα και του Καρέρα και της ομάδος… Γιατί σε μια οργανωμένη ομάδα, η πρώτη βεντέτα είναι ο προπονητής και κανένας παίκτης…
Σε ότι αφορά, τώρα τον αγώνα με την Λέστερ. Είναι δύσκολος σαφώς, όχι γιατί είναι καμιά ομάδα φόβητρο τεχνικά και ατομικά , αλλά γιατί υπερτερεί της ΑΕΚ σε φυσική κατάσταση και σε ταχυδύναμη, που πρέπει να βρει τρόπο ο Καρέρα να την τιθασεύσει με τις ανάλογες επιλογές παικτών. Και εκεί που θα κριθεί ο αγώνας είναι ο νευραλγικός χώρος του κέντρου…

Εδώ υπάρχει το σοβαρότατο θέμα με τα συνεχόμενα παιγνίδια των δύο χαφ Κρίστισιτς και Ζάκχωφ και πρέπει να επινοηθούν ρηξικέλευθες και πρωτόγνωρες λύσεις απ’ τον Ιταλό κόουτς, για να ενισχυθεί η επάρκεια αυτών των δύο παικτών με τα συνεχόμενα παιγνίδια ακόμη και με προσθήκες <<επαναστατικές>>… Αίφνης του Σβάρνα ή του Χνιντ, ή του Νέντε, που έχει και καλή μεταβίβαση, μπροστά απ’ το δίδυμο των σέντερ μπακ, που θα επιλέξει… Ένα σύστημα με <<οιωνεί>> τρίτο σέντερ μπακ μπροστά και όχι σε βάθος λίμπερο… Αυτό που έκανε και ο Σάντος με τον Ζήκο, όταν στην αμυντική προσπάθεια της ομάδος γίνονταν τρίτος στόπερ, ενώ στο άπλωμα του παιγνιδιού έφευγε και ανέβαινε ψηλά