Είναι άρρωστη, είναι όμως αργά;

Ο Κωνσταντίνος Γιακουμίδης γράφει για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η “Ένωση”, το μερίδιο ευθυνών που έχουν παίκτες, προπονητής και διοίκηση αλλά και τις γενναίες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν.

Η ΑΕΚ γνώρισε μια ακόμη ήττα εντός έδρας από τον Παναθηναϊκό και η εσωστρέφεια μαζί με τα σενάρια για την αιτία του κακού, φουντώνουν. Η ήττα είναι μέρος του παιχνιδιού και είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που σε μια ομάδα υπάρχει προβληματισμός μόνο και μόνο επειδή έχασε. Η αποκαρδιωτική εμφάνιση όμως είναι κάτι που δεν χωνεύεται εύκολα.

Το να παρακολουθείς ένα σύνολο ατόμων (που ο πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός είναι συνονθύλευμα παρά ομάδα) να δείχνει σε συνολικά 90 λεπτά αγώνα ικανό να παράξει θετικό έργο στα 20 από αυτά προκαλεί οίκτο, ειδικά όταν υπάρχει η ψευδαίσθηση (;) πως είσαι κάτι καλύτερο από αυτό που πραγματικά μπορείς.

H αντιμετώπιση των ματς από τον Μάσιμο Καρέρα δεν έχει καμία σχέση με την περσινή. Ο Ιταλός μας είχε συνηθίσει να ζεί με ένταση το κάθε παιχνίδι και με την παραμικρή αλλαγή της κατάστασης να αναπροσαρμόζει το σχέδιό του. Ακόμα και αλλαγές τακτικής που ενδεχομένως να νομίζουμε ότι είναι κάτι εύκολο και απλό (όπως η μετατροπή του 4-2-3-1 σε 4-3-3), μπορούν να δώσουν το πλεονέκτημα σε έναν αγώνα σε εξέλιξη σε αυτόν που θα το κάνει πρώτος, αρκεί να έχει την οξυδέρκεια και να αντιληφθεί πότε είναι η κατάλληλη στιγμή.

Το πόσο απείχε η εικόνα της χθεσινής ΑΕΚ στο “must win” παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, σε σχέση με εκείνη στον ημιτελικό με τον Άρη που πάλι βρέθηκε με 2 γκολ πίσω στο σκορ αλλά αντέδρασε και πήρε την πρόκριση δεν περιγράφεται. Σε εκείνο το παιχνίδι τόσο οι παίκτες όσο και ο προπονητής «διψούσαν» για τη πρόκριση και έδειχναν πως δεν πρόκειται να επιτρέψουν σε κανένα να τους τη πάρει. Το ακριβώς αντίθετο από χθες.

Η συμπεριφορά που επιδεικνύει ο Καρέρα τελευταία, είναι σαν κάποιου που έχει αποδεχτεί πως έχασε το τρένο του και περιμένει στωικά στο σταθμό μπας και έρθει κάποιο άλλο. Η προετοιμασία των παιχνιδιών περιορίζεται στον καταρτισμό της ενδεκάδας (λανθασμένα τις περισσότερες φορές εξαιτίας του ανύπαρκτου διαβάσματος του αντιπάλου) και το «κόουτσιγκ» στην διάρκεια του αγώνα, στις αλλαγές λόγω τραυματισμού ή υπερβολικής κόπωσης. Δεν υπάρχει διάθεση από την πλευρά του να διορθώσει τα λάθη του ή να αποκαταστήσει τις σχέσεις και τους ρόλους στα αποδυτήρια.

Σε ότι αφορά τους ρόλους ο Καρέρα είναι ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός. Οι αποφάσεις του θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται από τους παίκτες χωρίς σκεπτικισμό και να αποτελούν κίνητρο για περισσότερη δουλειά και βελτίωση. Από την άλλη, οι σχέσεις με τους παίκτες πρέπει να είναι τέτοιες ώστε ο ποδοσφαιριστής να εμπιστεύεται τον προπονητή του -είτε τον χρησιμοποιεί είτε όχι- και να είναι διατεθιμένος να προσφέρει το κάτι παραπάνω ακόμα και όταν αυτό υπερβαίνει τα αυστηρά επαγγελματικά του καθήκοντα (πχ. το να παίξει σε άλλη θέση από την κανονική του ή να κάνει παραπανω πράγματα στο γήπεδο προκειμένου να καλύψει αδυναμίες συμπαικτών του).

Πώς να γίνει όμως αυτό όταν οι αποφάσεις του προπονητή, αποδεδειγμένα εκ του αποτελέσματος, μόνο σαν γκάφες μπορούν να χαρακτηριστούν όπως η χρήση του Αθανασιάδη (και το κάψιμό του) στο ματς με τη Ζόρια ή η χθεσινή αντικατάσταση του Βασιλαντωνόπουλου (που φέρει ευθύνη στο γκολ του Παναθηναϊκού αλλά προσπαθούσε φιλότιμα), την ίδια ώρα που ο Ινσούα τρέχει πάνω κάτω στο χορτάρι χωρίς να καταλαβαίνει τι κάνει και γιατί; ΄Η όταν οι γραμμές της ομάδας είναι μια φορά πολύ χαμηλά, επιτρέποντας στον αντίπαλο να πλησιάσει την περιοχή και την άλλη πολύ ψηλά που σε συνδυασμό με τα όβερλαπ των ακραίων μπακ δημιουργούνται αεροδιάδρομοι που οδηγούν στην εστία για τους αντιπάλους; Το “θάψιμο” του Σιμάνσκι που είναι έτοιμος πάνω από 20 μέρες τωρα και δεν έχει χρησιμοποιηθεί ούτε για να προσφέρει ανάσες σε Σάκχοφ ή Κρίστισιτς το αφήνω ασχολίαστο.

Όχι πως οι παίκτες είναι άμοιροι ευθυνών βέβαια. Σίγουρα κάποιος τους έφερε στην ομάδα, δεν είδαν φως και μπήκαν. Ο Τσιντώτας είναι ο ορισμός του μέτριου παίκτη που στην καλή του μέρα γίνεται καλός και στην κακή του ανεπαρκής. Ο Ινσούα -κατ’ εμέ- είναι πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων και δεν θα έπρεπε να θεωρείται υπέρτερος του Χουλτ σε καμία περίπτωση, αλλά όπως και να έχει υπήρξε συναίνεση από όλους για να αποκτηθεί . Ο Μπακάκης που είναι χρόνια στην ομάδα, με το που είδε τον Βασιλαντωνόπουλο να παίζει με Βόλφσμπουργκ και τον Παουλίνιο με τον Παναιτωλικό το μόνο που έκανε ήταν να γκρινιάξει που δεν υπολογιζόταν σαν βασικός και να κινηθούν διαδικασίες για τον δανεισμό του! Ο Κρίστισιτς από την πρώτη στιγμή που ήρθε τραβάει τον δικό του δρόμο με μερικές εκλάψεις εδώ και εκεί.

Για να περάσουμε στην άλλη κατηγορία παικτών με μεγαλύτερη επίδραση στο παιχνίδι της ομάδας. Ο αρχηγός Πέτρος Μάνταλος έχει τριών κατηγοριών εμφανίσεις. Αυτές στις οποίες ήταν προκλητικά αδιάφορος (Ατρόμητος) , αυτές που δεν βλεπόταν (Βόλφσμπουργκ) και σε αυτές που θύμησε τι παίκτης είναι. Δυστυχώς για εκείνον οι δύο πρώτες κατηγορίες αποτελούν το 70% της φετινής του παρουσίας.

Ο Μάρκο Λιβάγια την θητεία του στην ΑΕΚ έχει βιώσει τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια από την άποψη πως βρήκε σταθερότητα και κατάφερε να κληθεί στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της  χώρας του. Φέτος όμως αποτελεί σκιά του καλού εαυτού του, με τα χαϊλάιτς του να είναι πουλήματα της μπάλας στο χώρο του κέντρου που έδωσαν έτοιμα γκολ σε αντιπάλους ή στιγμές όπως χθες, που ταλαιπωρούσε απίστευτα τη μπάλα χωρίς να δίνει την μπάλα σε κοντινό ελεύθερο συμπαίκτη. Παρασυρμένος από την κακή συνολική εμφάνιση της ομάδας δεν δείχνει ικανός να ανατρέψει την κατάσταση και για μια ακόμη φορά επιβεβαίωσε πως εξαφανίζεται στα ντέρμπι.

Ο Ολιβέιρα έτσι και αλλιώς την ΑΕΚ την είχε δει ως το βήμα πίσω, από το οποίο θα πάρει ώθηση για να κάνει άλματα μπροστά. Επαγγελματίας που αποφεύγει τις κακοτοπίες (πχ. να σχολιάζει τις επιλογές του προπονητή) αλλά με κύριο μέλημα την εικόνα του και μόνο. Γι’ αυτό έχει οδηγηθεί σε τραβηγμένες ενέργειες που σπαταλούν ευκαιρίες και όποτε σκοράρει «τινάζει» την γκίνια από πάνω του για να δείξει πως δεν φταίει αυτός. Και έναν αγιασμό κερασμένο από εμένα, προκειμένου να σταματήσει να χάνει γκολ προ κενής εστίας.

Εδώ έρχεται η διοίκηση που πρέπει να αναλογιστεί τα λάθη της, όπως το ότι δεν έδωσε προτεραιότητα στον Μλαντένοβιτς για το αριστερό άκρο, ή το ότι επέλεξε να πάει με Τσιντώτα βασικό προκειμένου να της βγεί ένα ακόμα «πρότζεκτ». Όπως επίσης πρέπει να βάλει μια τάξη στο χάος που επικρατεί με το να σταματήσει να χαϊδεύει αυτιά και να θέσει τους πάντες ξεκάθαρα προ των ευθυνών τους.

Να ρωτήσει τον Καρέρα τι τρέχει και είτε να τον απολύσει και να φέρει κάποιο καλύτερο ή να τον στηρίξει έμπρακτα (που έτσι όπως τα έχει κάνει ο Ιταλός δύκολο). Να  μαζέψει τους παίκτες και να τους πει «σε όποιον δεν αρέσει η κατάσταση εδώ να φέρει πρόταση και καλά ξεκουμπίδια!» Δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε. Αλλά τώρα πρέπει να απευθυνθεί σε όλους τους ποδοσφαιριστές ακόμα και στα αγαπημένα της παιδιά όπως ο Λιβάγια και ο Μάνταλος για να δείξει πως ότι αυτή κάνει κουμάντο και διώχνει προπονητές. Όχι εκείνοι!

Και αφού δείξει πυγμή και απομακρύνει όλους εκείνους που βλάπτουν τα αποδυτήρια ή κρίνει πως είναι ανεπαρκείς, να δώσει όσα χρήματα χρειάζονται και να αναβαθμίσει το δυναμικό της ομάδας με αντικαταστάτες τουλάχιστον μια κλάση πάνω σε όλα από τους τωρινούς στις αντίστοιχες θέσεις, προκειμένου να μπορέσει να κοιτάξει την επόμενη μέρα με αισιοδοξία και με βάσιμες ελπίδες επίτευξης των στόχων που έχουν τεθεί. Πριν γίνει τόσο άρρωστη που θα είναι πια αργά.