Ο Κωνσταντίνος Γιακουμίδης γράφει για το τελευταίο μεγάλο λάθος της ΠΑΕ που έχει φέρει την ομάδα στο όριο της λύπησης.
Η ΑΕΚ από το 2018 και έπειτα αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες και αιτιάσεις σε ότι αφορά αυτά τα προβλήματα που έχουν αναλυθεί κατά κόρον αλλά αν τα καλοεξετάσουμε θα καταλήξουμε στο ίδιο. Η ίδια η ΠΑΕ -και με αυτό εννοούμε τον άνθρωπο που ορίζει την τύχη της- δεν έχει αποφασίσει τι θέλει να κάνει.
Για να μην μακρηγορήσω θα περιοριστώ στα πεπραγμένα αυτού του έτους. Μετά από την μη ικανοποιητική πορεία του αγωνιστικού τμήματος στο πρωτάθλημα και κυρίως στην Ευρώπη η διοίκηση αποφάσισε την αντικατάσταση του μέχρι τότε προπονητή Μάσιμο Καρέρα, με τον γνώριμο σε όλους Μανόλο Χιμένεθ. Πρώτη κίτρινη κάρτα για την ΠΑΕ. Όχι γιατί προσέλαβε τον ιδιαίτερα συμπαθή Ισπανό αλλά γιατί το έκανε με μια λογική τι δούλεψε σωστά τελευταία φορά (last good known configuration).
Αυτό που θα έπρεπε να αποτελέσει κριτήριο για την επόμενη μέρα της ομάδας είναι η απάντηση στο εξής ερώτημα: Τι θέλω να κάνω; Η λογική (αν και αυτή συχνά σπανίζει στις κινήσεις της ΠΑΕ) είναι πως αφού η χρονιά κάηκε και το υπάρχον υλικό, ειδικά μεσοαμυντικά, είναι κατάλληλο μόνο για τις ομάδες που παλεύουν για τη σωτηρία, ώστε να ενισχυθούν και να αυξήσουν τις πιθανότητες παραμονής στην κατηγορία, να αλλάξει άρδην η ομάδα.
Πως θα γίνει αυτό; Με το να έρθει ένας προπονητής ειδικού σκοπού, κατά προτίμηση μεγάλος σε ηλικία ώστε να μην τον πολυνοιάζει η υστεροφημία του, ώστε να κάνει τα πολύ απλά και προφανή. Να τελειώσει τις ακριβοπληρωμένες φίρμες που δεν προσφέρουν πίσω στην ομάδα ούτε ένα ελάχιστο κομμάτι αυτών που κερδίζουν (Λιβάγια – Ολιβέιρα), να δώσει ξεκάθαρο μήνυμα σε αυτούς που δεν κάνουν ότι φέρνουν πρόταση ή λύνουν το συμβόλαιό τους (Κρίστισιτς, Σιμάο, Ινσούα, Λόπες, Μπακάκης) και να αποφασίσει αν υπάρχει ελπίδα αξιοποίησης ή ανάστασης των υπολοίπων (Αλμπάνης, Μάνταλος, Σβάρνας, Τσιντώτας, Αθανασιάδης, Σαμανάντζοβιτς, Βασιλαντωνόπουλος).
Όσο για τους νεοφερμένους (Νεντελτσιάρου, Χνιντ, ο Ντατσένκο δεν έπρεπε καν να αποκτηθεί) θα έπρεπε να τους κατατάξει σε μία από τις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες ενώ παράλληλα να δώσει πολλές ευκαιρίες σε μικρότερους ηλικιακά παίκτες (Χατζηεμμανουήλ, Θεοχάρης, Ραντόνια, Μιτάι) ώστε να αξιολογηθούν και να μελετήσει τους δανεικούς (Γκίνη, Σταμουλή, Γιαννούτσο, Μπούση, Κορνέζο, Μπάμπη, Γιούση, Μπότο, Ντέλετιτς, Καρακλάγιτς, Ιατρούδη) για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Έτσι στο τέλος της σεζόν θεωρητικά η ομάδα θα γνώριζε τι ακριβώς έχει και τι της λείπει. Η ΠΑΕ όμως φαίνεται να έφερε τον Χιμένεθ και να του παρέδωσε εν λευκώ την ομάδα. Δεύτερη κίτρινη κάρτα εδώ γιατί όπως βλέπουμε ο Χιμένεθ κάνει τα δικά του και τίποτα από όσα είπαμε παραπάνω. Και δεν φταίει ο Ανδαλουσιάνος τεχνικός σε αυτή τη περίπτωση. Αυτός ήρθε να κάνει ότι έκανε πάντα από το 2011 και μετά όσες φορές ανέλαβε την ομάδα. Να συμμαζέψει ένα χάλι και να το κάνει ομάδα κοιτώντας το σήμερα χωρίς καμία βλέψη για την επόμενη μέρα.
Και η απευθείας κόκκινη που αντιστοιχεί σε τάκλιν στη καρωτίδα είναι η ανύπαρκτη επικοινωνία της ΠΑΕ με τον φίλαθλο κόσμο της ΑΕΚ. Αυτή τη λαοθάλασσα που κάθε Σαββατοκύριακο βλέπει (σχεδόν μαζοχιστικά) κάτι που αγαπάει και την πονάει, να παράγει ένα οπτικό έκτρωμα που να την οδηγεί σε παράνοια. Δεν γνωρίζω αν έχουν αντιληφθεί στην ΠΑΕ ποσο τυχεροί είναι που υπάρχει η πανδημία. Γιατί μπορεί στην αρχή της σεζόν να πουλούσαν μερικά διαρκείας αλλά πολύ γρήγορα θα έφταναν να παίζουν μπροστά σε δυο χιλιάδες άτομα που θα γιούχαραν συνεχώς. Βέβαια η υπόσταση του πλάνου (ανύπαρκτο) το καθιστά ιδιαίτερα δύσκολο να επικοινωνηθεί.
ΥΓ1. Τις τελευταίες ώρες υπάρχει μεγάλη κινητικότητα στη στελέχωση των τμημάτων υποδομών με Παπαδημητρίου και Ταυλαρίδη. Σαν ονόματα δεν κάνουν γκελ, ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουν με το έργο τους.
ΥΓ2. Οι επόμενες κινήσεις λέγεται πως θα είναι η αλλαγή αρμοδιοτήτων στον Κονέ και η πρόσληψη του Ντίνου Διαμαντόπουλου σαν τεχνικό διευθυντή. Ελπίζω να μην είναι μόνο αυτές αλλιώς η ομάδα μικραίνει επικίνδυνα.
Κωνσταντίνος Γιακουμίδης
Aπό παιδί ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Είχα την τύχη οι παιδικές μου παραστάσεις να περιλαμβάνουν την κατάκτηση του ευρωπαϊκού το ’87, την κυριαρχία του Μάικλ Τζόρνταν και την τριγωνομετρία στο χορτάρι που παρουσίαζε η ΑΕΚ την τριετία 1992-94.
Αν και η καρδιά μου ήταν στο ποδόσφαιρο το πρώτο μου δελτίο ήταν σε ομάδα μπάσκετ. Και επειδή γρήγορα κατάλαβα πως δεν είχα αρκετό ταλέντο να γίνω επαγγελματίας αθλητής, αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον αθλητισμό με άλλο τρόπο. Γράφοντας για αυτόν.
Έχοντας διαγράψει κάποια πράγματα από την “bucket list” μου το επόμενο είναι να ασχοληθώ ενεργά με την δημοσιογραφία. Και αυτή την στιγμή το πραγματοποιώ με το να αρθρογραφώ στο aek-fans.gr.
