Ο Μανόλο Χιμένεθ εκτός από την πρώτη φορά που ανέλαβε τα ηνία της ΑΕΚ, όλες τις άλλες φορές ήρθε σαν λύση ανάγκης. Σαν τον άνθρωπο που θα συμμάζευε τα συντρίμμια και θα τα «κολλούσε» με τέτοιο τρόπο ώστε να διασώσει ό,τι είναι εφικτό και να βάλει τα θεμέλια για κάτι καλύτερο την επόμενη μέρα.
Εως τώρα, οι θητείες του χαρακτηρίζονταν επιτυχημένες γιατί ακριβώς έκανε αυτό που περιγράψαμε παραπάνω. Αξιοποιούσε αυτά που είχε στα χέρια του. Επειδή όμως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού εστί, θα έπρεπε στην ΑΕΚ να περιμένουν πως δεν γίνεται κάθε φορά που τα κάνουν μαντάρα (και είναι πάρα πολλές οι φορές από 2018 και έπειτα) στο τέλος να υπολογίζουν τον οποιοδήποτε Χιμένεθ να μαζεύει τα σπασμένα τους. Και πόσο μάλλον μετά από τα «αδειάσματα» που του έχουν κάνει κατά καιρούς.
Έφτασε λοιπόν η στιγμή που ο Χιμένεθ αντί να καλυτερεύει τα πράγματα, στην καλύτερη των περιπτώσεων να τα αφήνει ίδια και να δημιουργεί νέα προβλήματα! Μετά από ένα παιχνίδι εκτός έδρας με τον Ολυμπιακό, που και 5-0 να ερχόταν λίγα θα μπορούσαν να του προσάψουν, ακολούθησαν δυο ματς με Παναιτωλικό και Λαμία τα οποία η ΑΕΚ κέρδισε με μηδέν παθητικό. Αμέσως την επόμενη στιγμή άρχισαν τα διθυραμβικά «ατσαλένια άμυνα», «έσφιξε» την ομάδα ο Χιμένεθ και άλλα τέτοια. Κανείς δεν βγήκε να πει πως έπαιξε με τις δύο πιο ακίνδυνες επιθετικά ομάδες της Super League με διαφορά από την τρίτη!
Τα αποτελέσματα σε συνδυασμό με την ανύψωση του ηθικού που φέρνει πάντα η αλλαγή ενός προπόνητή έριξαν μερικές σταγόνες στο άδειο ντεπόζιτο της «Ένωσης» για να πάει λίγο παραπέρα. Αλλά πόσο μακριά να σε πάνε οι αναθυμιάσεις; Αν κοιτάξουμε τα αποτελέσματα επί Χιμένεθ θα δούμε πως δεν άλλαξε και τίποτα επί της ουσίας. Ας τα πάρουμε ένα προς ένα.
3/1 Ολυμπιακός – ΑΕΚ 3-0
6/1 ΑΕΚ – Παναιτωλικός 1-0
11/1 Λαμία – ΑΕΚ 0-1
14/1 Άρης – ΑΕΚ 0-1
17/1 ΑΕΚ – Ατρόμητος 2-1
20/1 ΑΕΚ – Απόλλων 2-0 (κύπελλο)
24/1 ΠΑΟΚ – ΑΕΚ 2-2
27/1 ΑΕΚ – ΠΑΣ 0-2
31/1 ΟΦΗ – ΑΕΚ 0-2
4/2 Απόλλων – ΑΕΚ 2-1 (κύπελλο)
7/2 ΑΕΚ – Άρης 0-2
10/2 ΑΕΚ – Βόλος 4-2 (κύπελλο)
15/2 Λάρισα – ΑΕΚ 2-4
20/2 ΑΕΚ – Αστέρας 2-2
28/2 Παναθηναϊκός – ΑΕΚ 1-1
και σήμερα 4/3 Βόλος – ΑΕΚ 1-0 (κύπελλο)
8 νίκες – 3 ισοπαλίες – 5 ήττες. Ο Καρέρα (χωρίς τα ευρωπαϊκά και τον περσινό τελικό) 7 νίκες -3 ισοπαλίες -2 ήττες
Δεν νομίζω πως θα βρεθεί κάποιος που αν δεν γνώριζε πως οι κιτρινόμαυροι άλλαξαν προπονητή θα το καταλάβαινε… Δεν υποστηρίζω πως έπρεπε να μείνει ο Καρέρα με αυτά που έδειξε την φετινή περίοδο αλλά, μηδεν εις το πηλίκο.
Και δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα, αλλά και οι επιλογές του Ισπανού που προκαλούν προβλήματα και προβληματισμούς. Το γεγονός πως μετά την απομάκρυνση του Παουλίνιο είχε μείνει μόνο με Μπακάκη και Ραντόνια ήταν δεδομένο, όπως γνωστό ήταν πως ο Ισπανός δεν «βλέπει» τον Βασιλαντωνόπουλο. Αλλά η επιμονή του να μην χρησιμοποιεί τον τελευταίο μετά και τον τραυματισμό του Μπακάκη, την απειρία του Ραντόνια και την εμφανή ακαταλληλότητα του Ντατσένκο ξεπερνάει τα όρια της εμμονής. Το να βάζει δεξί μπακ τον Σβάρνα και ας χαλάει έτσι το πιο «θετικό» κεντρικό αμυντικό δίδυμο είναι παράνοια. Όπως η μόνιμη πρώτη αλλαγή στο πρόσωπο του Μουαμέρ Τάνκοβιτς είτε το αξίζει (όπως με τον ΠΑΟ) είτε όχι.
Η ΑΕΚ φέτος έχει τέσσερα συνολικά αριστερά εξτρέμ (και τρία διαθέσιμα). Τον Τάνκοβιτς, τον Αλμπάνη, τον Μαχαίρα και τον (δανεικό στη Ραντ) Καρακλάιτς. Το να ξεκινάει ο Μάνταλος αριστερό εξτρέμ (και να ακυρώνει τον παίκτη επί της ουσίας) είναι απλά εξωφρενικό. Όπως το παιχνίδι με τον Βόλο που έληξε πριν από λίγο με την χρήση του Τσιντώτα (ο οποίος απλά δεν κάνει – το έχει χάσει), Σβάρνα δεξιά (αναφερθήκαμε παραπάνω) και οι βγαλμένοι από την ναφθαλίνη Χνιντ σαν 6άρι!!!!!!!, Μαχαίρας (ενώ στον πάγκο είχε τον μάχιμο Τάνκοβιτς), Βασιλαντωνόπουλος σαν δεξί εξτρέμ!!!!! και Χριστόπουλος που μπαίνει ενώ προηγείται ο Βόλος και με ένα γκολ κάνει το θαύμα.
Τέρμα αυτοκτονικός ο Σεβιλιάνος με την ομάδα που επέλεξε να κατεβάσει σε ένα ματς που ήταν σαν να μην είχε ξαναδεί τον αντίπαλο! Με 4-3-3, που το έλεγες και 4-4-2 με ρόμβο (το κλικ έλειπε για να θυμηθούμε τον Μαντζουράκη). Τρικυμία εν κρανίω το λιγότερο.
Το ότι η ΑΕΚ μπορεί ακόμα και σε αυτά τα χάλια να διαχειριστεί τον Βόλο και να προκριθεί, να είναι στο -2 από τον πολυδιαφημισμένο Άρη και στο -1 από τον ΠΑΟΚ, δείχνει απλά το μέγεθος της ομάδας και δεν πρέπει να αποτελεί δικαιολογία για κανένα παίκτη ή προπονητή που είναι λίγος. Και για να τα λέμε όλα το -16 από τον Ολυμπιακό (που τείνει να γίνει ταρίφα των τελευταίων ετών εκτός του 2018) δείχνει και πόσο έχει μικρύνει την ομάδα η διοίκηση.
Από αύριο θα ξαναδιαβάσουμε για Δώνη, Γιαννίκη, (ο Βλάνταν Ίβιτς πολύ δύσκολο πλέον λόγω αδερφού) και θα λέμε ευτυχώς που ο Κωστένογλου ανέλαβε την εθνική Κύπρου ενώ κανονικά θα έπρεπε να κουνάμε το μαντήλι σε προπονητή και τα 3/4 των παικτών και να μπαίναμε σε φάση εκκαθάρισης και ανασυγκρότησης.
Το Vamos Manolo έγινε Adios Manolo.
Κωνσταντίνος Γιακουμίδης
Aπό παιδί ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Είχα την τύχη οι παιδικές μου παραστάσεις να περιλαμβάνουν την κατάκτηση του ευρωπαϊκού το ’87, την κυριαρχία του Μάικλ Τζόρνταν και την τριγωνομετρία στο χορτάρι που παρουσίαζε η ΑΕΚ την τριετία 1992-94.
Αν και η καρδιά μου ήταν στο ποδόσφαιρο το πρώτο μου δελτίο ήταν σε ομάδα μπάσκετ. Και επειδή γρήγορα κατάλαβα πως δεν είχα αρκετό ταλέντο να γίνω επαγγελματίας αθλητής, αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον αθλητισμό με άλλο τρόπο. Γράφοντας για αυτόν.
Έχοντας διαγράψει κάποια πράγματα από την “bucket list” μου το επόμενο είναι να ασχοληθώ ενεργά με την δημοσιογραφία. Και αυτή την στιγμή το πραγματοποιώ με το να αρθρογραφώ στο aek-fans.gr.
