Γράφει ο Γιώργος Ζαβλάρης

Είναι δεδομένο ότι η νίκη της ΑΕΚ ήταν υπερπολύτιμη, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε και με πρωταγωνιστή μάλιστα τον Ολιβέιρα, τον οποίο ήθελε τόσο πολύ η Ένωση να δει να σκοράρει και να δίνει λύσεις στην επίθεση.

Όλα όσα είχαν προηγηθεί καθιστούσαν δύσκολη την αναμέτρηση του δικεφάλου με τον Ατρόμητο και ζητούμενο ήταν μόνο η νίκη. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπαίνω στην διαδικασία να σχολιάσω την έλλειψη φαντασίας στο δημιουργικό κομμάτι μέχρι τα μισά του πρώτου ημιχρόνου και την αντίδραση των κιτρινόμαυρων, μετά το 2-1. Προβλήματα είναι και αυτά, αλλά μπορούν να δικαιολογηθούν έως ένα βαθμό, λόγω της πίεσης και του άγχους για την επιστροφή στα θετικά αποτελέσματα.

Εστιάζω όμως στην αμυντική λειτουργία, διότι τα λάθη, που είδαμε πάλι, δεν συνιστούν αποτέλεσμα πίεσης, αλλά ένα μόνιμο φαινόμενο της φετινής σεζόν.

Έχοντας δεχτεί 12 τέρματα σε εννέα αγωνιστικές η ΑΕΚ έχει πλέον ξεκάθαρο πρόβλημα. Ακόμη και όταν ο αντίπαλος δεν δημιουργεί ευκαιρίες, δεν πιέζει, καταφέρνει να σκοράρει. Όπως ο Ατρόμητος, που σε τέσσερις φάσεις πέτυχε δύο τέρματα.

Αν θέλει να πετύχει κάτι φέτος ο δικέφαλος οφείλει να περιορίσει τα λάθη του και να διορθώσει την τραγική, έως τώρα, αμυντική του λειτουργία. Διότι καλό το 3-2, όμως δεν μπορεί σε κάθε παιχνίδι να σκοράρει τρία τέρματα. Χρειάζονται και οι νίκες με 1-0. Χρειάζονται και οι πιο άνετες νίκες, αυτές που θα πετύχεις τρία τέρματα, αλλά δεν θα δεχτείς κανένα και δεν θα κυνηγάς μέχρι τις καθυστερήσεις το αποτέλεσμα.

Η άμυνα σου δίνει την βεβαιότητα. Είναι διαφορετικό να ξεκινάς έναν αγώνα, έχοντας στο μυαλό σου ότι και ένα γκολ να βάλεις υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να επικρατήσεις και διαφορετικό να γνωρίζεις ότι το πιθανότερο είναι να δεχτείς τουλάχιστον ένα γκολ, άρα για τη νίκη χρειάζεσαι δύο.

Με τέτοια άμυνα δεν πάει πουθενά η ΑΕΚ, πρέπει να την βελτιώσει, αν θέλει να πετύχει κάτι καλό τη φετινή σεζόν.