Δείτε όσα έγραψε  Ανδρέας Δημάτος στο facebook για τον Γαλανόπουλο:

Κάτι περισσότερο από τρία χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη διεθνή συμμετοχή του Κώστα Γαλανόπουλου, μέχρι να χριστεί σκόρερ με την Εθνική ομάδα μόλις στην τέταρτη συμμετοχή του στη μεγάλη εθνική…
Κάτι περισσότερο από τρία χρόνια από τις 28 Ιουλίου του 2016 όταν στο «Ζοφρί Γκισάρ» του Σεντ Ετιέν ο Τιμούρ Κετσπάγια τον σήκωσε για πρώτη αλλαγή στη θέση του Ρόλαντ Βάργκας στο 67ο λεπτό στο 0-0 με τους «στεφανουά».
Πριν ακόμα κλείσει τα 19 του χρόνια και με μόλις 45 λεπτά συμμετοχής στην ελληνική Super League, δύο μήνες πριν, στον τελευταίο αγώνα των πλέι οφ με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, όταν ο Νίκος Παναγιωτάρας τότε του είχε δώσει την εντολή να αντικαταστήσει τον Μπρούνο Ζικουλίνι.
Στην εντολή του Κετσπάγια να σηκωθεί και να βάλει τη φανέλα με το νούμερο 25 ο μόνος που αντέδρασε φυσιολογικά στον κιτρινόμαυρο πάγκο, με το ματς να… καίει και τους περισσότερους να θεωρούν ότι γίνεται κάπιοιο λάθος, ήταν ο ίδιος. Σαν να ήταν το πλέον φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Σαν να μην τρέχει τίποτα… Ολα νορμάλ. Οπως άλλωστε ο ίδιος αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο! Πολύ απλά…

Δύο είναι τα μεγάλα ατού του Κώστα Γαλανόπουλου, πλην των ποδοσφαιρικών του προσόντων. Το πρώτο ότι δεν αποτέλεσε ποτέ σταρ, ακόμα και στα τμήματα υποδομής της ΑΕΚ, όπου και καθυστέρησε να καθιερωθεί. Την απογοήτευση της δουλειάς την ξεπέρασε πολύ μικρός, όταν στην Κ17 της ΑΕΚ δεν ήταν καν βασικός και προς στιγμήν είχε σκεφτεί ότι δεν είχε μέλλον στο χώρο… Τον Στέλιο Μανωλά είχα ακούσει πρώτη φορά να λέει ότι ο μικρός είναι έτοιμος για την πρώτη ομάδα του από τα 18 του χρόνια και πίστεψα απλά ότι υπερβάλλει ή ότι είναι το αγαπημένο του παιδί… Προσφέρεται άλλωστε για αγαπημένο παιδί, αλλά δεν εκμεταλλεύθηκε ποτέ αυτή τη συγκυρία.
Το δεύτερο ατού είναι ότι αποτελεί ποδοσφαιριστή παλαιάς κοπής. Ενα προϊόν ποδοσφαιρικής Ακαδημίας της δεκαετίας του ’70, άντε του ’80. Παλαιομοδίτης, μακριά από τα σόσιαλ, μακριά από το σταριλίκι, ένα ρομπότ που ακούει εντολές, υπακούει και προσπαθεί να τις ακολουθήσει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο… Εχει αποφασίσει ότι θα ζήσει από το ποδόσφαιρο και αυτό κάνει, χωρίς να τον επηρεάζει κανείς και τίποτα.
Ο ίδιος στα αποδυτήρια της ΑΕΚ όταν πρωτομπήκε σε αυτά των μεγάλων τη σεζόν 2015-16, ο ίδιος και σήμερα τέσσερις σεζόν μετά. Καμία διαφορά. Γαλανό και τότε, Γαλανό και τώρα με τη φωνή του να ακούγεται σπάνια. Οπως σπάνια είναι και η δική του περίπτωση.

Και είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος θα παραμείνει σε όλη του την καριέρα αδιαφορώντας πλήρως για σχόλια τύπου «που πάμε με τους Γαλανόπουλους»… Τα θεωρεί φυσιολογικά βλέποντας την εξελιξη και των υπόλοιπων ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ που επιβίωσαν από τη Β’ Εθνική, το πάλεψαν και με τον αγώνα τους έφτασαν στην Εθνική ομάδα, αφού πρώτα χρίστηκαν πρωταθλητές Ελλάδας. Η δικαίωση μπορεί να αργεί αλλά τελικά έρχεται…

Η ΑΕΚ απαγορεύεται να απαξιώσει αυτά τα παιδιά γιατί επένδυσε σε αυτά τα παιδιά, ακόμα κι όταν δεχόταν κριτική ότι το κάνει για να κρατήσει χαμηλά το μπάτζετ. Ο,τι και να λέγεται η ΑΕΚ μόνο υπερήφανη μπορεί να είναι που πίστεψε στον Κώστα Γαλανόπουλο και δεν παρασύρθηκε από την εύκολη απαξίωση. Και οι γνωρίζοντες μπορούν να βεβαιώσουν πόσο πολύ επιμονή υπήρξε στην περίπτωση του Κώστα Γαλανόπουλου έστω και αν στον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είχε ποτέ αστραφτερό περιτύλιγμα…
Αλλά η ιστορία γράφεται μέσα στο γήπεδο!
Γιατί η αλήθεια του γηπέδου δεν γίνεται να χάσει ποτέ!