Αρχικά να ευχηθώ σε όλους και όλες χρονιά πολλά και την ευχή η Ανάσταση του Κυρίου να φέρει αγάπη και υγειά σε όλους εσάς. Σήμερα λοιπόν έκλεισαν αισίως 7 χρόνια από μια μέρα που κανένας υγιής και το τονίζω ΥΓΙΗΣ φίλαθλος δεν περίμενε ποτέ ότι θα έρθει.

 

 

 

Πριν την παράθεση των γεγονότων εκείνης της μαύρης νύχτας θα ήθελα να πω την προσωπική μου ιστορία, κάτι που μου συνέβη πριν από 7 χρόνια και 7 ημέρες. Αναφέρομαι φυσικά στην αναμέτρηση που σημάδεψε ανεξίτηλα τις ψυχές μας όχι επειδή καθόρισε τίτλο ή επειδή μπήκε το γκολ της χρονιάς. Το ημερολόγιο δείχνει 14 Απριλίου 2013 και προς έκπληξη δική μου και του μικρότερου μου αδερφού, ο πατέρας μας αποφασίζει να μας πάει για πρώτη μας φορά στον επίμαχο αγώνα. Κάτι η κρισιμότητα του κάτι η γενική είσοδος που είχε βάλει η ΠΑΕ βρέθηκα 3 ώρες πριν την σέντρα έξω από το ΟΑΚΑ, με το εισιτήριο στο χέρι. Θύρα 13 σειρά 34 θέση 152. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για έμενα όλο αυτό που ζούσα. Χιλιάδες κόσμου εντός και εκτός γηπέδου. Η ελπίδα για το θαύμα φώτιζε τα πρόσωπά τους, ενώ υπήρχαν και αυτοί που σαν σύγχρονοι προφήτες ήξεραν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που η ΑΕΚ θα έπαιζε στην πρώτη κατηγορία εντός έδρας τουλάχιστον για 2 με 3 χρόνια. Ο αγώνας έχει ξεκινήσει και μαζί με αυτόν ξεκίνησε ένα ανεπανάληπτο πάρτι από το πέταλο των οργανωμένων που παρασέρνει όλο το γήπεδο, ΕΜΠΡΟΣ ΑΕΤΕ φώναζε το μισό γήπεδο με το άλλο μισό να απαντά ΔΙΚΕΦΑΛΕ.

 

 

Το ημίχρονο βρίσκει τις δυο ομάδες ισόπαλες χωρίς τέρματα και πλέον πολλοί σκέφτονται ότι πλησιάζει το μοιραίο. Το βλέπεις στα μάτια τους. Με την επανέναρξη του αγώνα φαίνεται πλέον πως ο αγώνας θα κριθεί στο γκολ και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος από ποια πλευρά θα μπει. Στο 75ο λεπτό ο διαιτητής της αναμέτρησης διακόπτει τον αγώνα καθώς έχουν μπει οπαδοί της ΑΕΚ και εμποδίζουν την εκτέλεση ενός πλαγίου άουτ αν θυμάμαι καλά. Κάπου εκεί ο πατέρας μου μου λέει πως είναι καλύτερα να φύγουμε, γιατί θα ξεφύγει η κατάσταση. Πράγματι μετά από 10 λεπτά και κάτι παραπάνω γίνεται το 0-1 για τον Πανθρακικό και ξαφνικά βλέπω με μάτια δακρυσμένα να ξεχύνονται εκατοντάδες οπαδοί στον αγωνιστικό χώρο, καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα τους. Τα υπόλοιπα έχουν καταγραφεί με κάθε λεπτομέρεια από τα ΜΜΕ που καλύπτουν τα όσα εκτυλίχθηκαν εκείνο το βράδυ του Απρίλη στο ΟΑΚΑ.

 

 

 

Μια εβδομάδα μετά η Ένωση εν αναμονή της εκδίκασης της έφεσης πάει στο πάντα αφιλόξενο Περιστέρι να παίξει την ύπαρξή της σε 90 λεπτά. Δεν είναι μόνη της, έχει και περίπου 1000 φίλους της ομάδας που μόνο με φωνή προσπαθούν να δώσουν ώθηση στην ομάδα. Τα 90 λεπτά περνούν αργά και βασανιστικά για όλους και ξαφνικά στο 3ο λεπτό των καθυστερήσεων ο Γιαννούλης με ένα ψύχραιμο πλασέ ρίχνει αγωνιστικά την ΑΕΚ στην Β εθνική. Όλοι καταρρέουν,τα δάκρυα κυλούν ποτάμι από τα μάτια του Νίκου Κορομηλά μόνο εκείνος ξέρει τι έχει συμβεί εκείνη την στιγμή.

 

 

 

7 χρόνια μετά η μαύρη αυτή σελίδα παραμένει στο βιβλίο της ιστορίας της ΑΕΚ, και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει ξεχάσει. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν πρέπει να ξεχάσει, ότι εκείνο το βράδυ ο δικέφαλος αετός έπεσε και ποδοπατήθηκε αλλά είναι και πάλι όρθιος και πιο δυνατός από ποτέ!!