Ο Ερρίκος Σουλολλάρι γράφει  για την μαγική εικόνα της ΑΕΚ μέσα στο Χαριλάου και σχολιάζει την τρομερή αλλαγή σε αγωνιστικό και ψυχολογικό επίπεδο που δεν θυμίζει σε τίποτα την περσινή φοβική ομάδα.

Δεν σας κρύβω πως σήμερα μετά από πολύ καιρό ξύπνησα με μια άλλη διάθεση. Είναι αυτό το συναίσθημα που ξυπνάς και ανυπομονείς να έρθει η Κυριακή για να δεις την ΑΕΚΑΡΑ του Αλμείδα. Ένα συναίσθημα που έλειπε από τον μέσο Αεκτζη. Τα τελευταία 3 χρόνια έχουμε περάσει πολλά και έχουν δει τα μάτια μας πράγματα και θαύματα με αποκορύφωμα την περσινή ομάδα που εν τέλει έμεινε εκτός Ευρώπης. Μια έκβαση που ποδοσφαιρικά ήταν δίκαιη καθώς η ΑΕΚ δεν βλεπόταν και ήταν μακράν από τις χειρότερες ομάδες των play off.

Με άλλα λόγια, δεν ήταν μόνο τα αποτελέσματα που σε απογοήτευαν αλλά κυρίως η εικόνα της σε όλα τα ματς. Βλέπαμε μια ΑΕΚ η οποία δεν είχε κανένα απολύτως σχέδιο μέσα στο γήπεδο, απλά έπαιρναν  την μπάλα και έτρεχαν προς την αντίπαλη εστία κυρίως με ατομικές ενέργειες που όταν χανόταν η μπάλα την παρατούσαν και απλά την κοιτούσαν. Ακόμα και όταν άνοιγε η ίδια το σκορ αντί να έχει το πάνω χέρι αυτομάτως γινόταν αυτή ο σάκος του μποξ με αποτέλεσμα στο τέλος να βγαίνει και ηττημένη.

Μολαταύτα, η διαμορφωθείσα κατάσταση μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως φέτος κάτι διαφορετικό γίνεται που δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό οφείλεται αρχικά στην έλευση ενός προπονητή που ξέρει τι θέλει να παίξει και πως να το εφαρμόσει. Δεν ήρθε τυχαία στην ΑΕΚ. Η Ένωση όπως έγινε γνωστό μελέτησε πολύ όλους τους προπονητές που είχε στο τραπέζι και κατέληξε στον Αλμέιδα, όπου θεώρησε πως είναι ο κατάλληλος για να κάνει την ΑΕΚ εκ νέου ανταγωνιστική. Μέχρι στιγμής η πρώτη εικόνα είναι κάτι παραπάνω από θετική. Είναι κάτι το οποίο ουδείς περίμενε να δει τόση μεγάλη αλλαγή αρχές Οκτώβρη. Όλοι περιμέναμε ότι θα δούμε το έργο του Αλμείδα μετά την διακοπή του Μουντιάλ.

Ωστόσο για καλή μας τύχη η ΑΕΚ μετά το ματς με τον Παναιτωλικό έχει μεταμορφωθεί σε άλλη εντελώς ομάδα που δεν μας έχει συνηθίσει. Δεν είναι μόνο ότι κερδίζει τα ματς και παίρνει τους τρεις βαθμούς αλλά κυρίως ότι πνίγει τον αντίπαλο και ταυτόχρονο παίζει όμορφο και ελκυστικό ποδόσφαιρο.  Για να είμαι ειλικρινής το χθεσινό παιχνίδι μέσα στο Χαριλάου το φοβόμουν για πολλούς λόγους. Πρώτον, ο Άρης προερχόταν από ήττα μέσα στο Βόλο και ήταν για αυτόν ένα παιχνίδι κρίσιμο που ήθελε πάση θυσία τη νίκη και Δεύτερον, μέσα στην έδρα του φέτος έδειξε ότι είναι πολύ καλή ομάδα παίρνοντας αποτέλεσμα από ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό και Τρίτον μέσα στο 2022 η ΑΕΚ δεν είχε και την καλύτερη παράδοση εκεί μέσα.

Όμως μετά το πρώτο 20 λέπτο η ΑΕΚ έδωσε ρεσιταλ! Να είχα χίλια μάτια να την βλέπω! Μια ΑΕΚ να τρέχει σε όλο το γήπεδο να μην αφήνει στον Άρη χρόνο να φτιάξει κάποια επίθεση και να τον σφυροκοπά ανελέητα  την εστία του. Φάσεις που δημιουργήθηκαν από δουλεμένες κινήσεις και όχι αυτό που βλέπαμε πέρσι τις λεγόμενες γιόμες και έχε ο θεός. Αν είχε μπροστά έναν μεγάλο σέντερ φορ τώρα θα μιλάγαμε για μια συντριβή! Γιατί ούτε ο Γκάρσια ούτε ο Αραούχο είναι αυτό που λέμε σέντερ φορ.  Παρότι ο Γκαρσία έχει δικαιώσει 100% τον Αλμείδα και σε κάθε ματς πάει με σπασμένα τα φρένα και χθες ήταν εκ των κορυφαίων, βάζοντας μάλιστα και ένα σεντεφορίσιο γκολ.

Από την άλλη ο Αραούχο συνεχίζει να σπατάλα τις ευκαιρίες που του δίνονται, όμως τακτικά ήταν πολύ κάλος παίζοντας πιο πίσω από τον Γκαρσία και έτσι ήταν πιο απελευθερωμένος για να κάνει το παιχνίδι του. Ότι και να πούμε για τον Τσίνο είναι λίγο! Είναι ο αρχηγός που μας αξίζει γιατί είναι έτσι το ήθος του που ακόμα και οι αντίπαλοι τον χειροκροτούν και θέλουν την φανέλα του, όπως και έγινε για ακόμη μια φόρα μέσα στο Χαριλάου.

Από εκεί και πέρα και ο Γκατσίνοβιτς συνεχίζει τις πολύ καλές του εμφανίσεις. Είχε την ασίστ στον Σιμάνσκι, έχασε και μια σπουδαία ευκαιρία για να σκοράρει και γενικά ταλαιπώρησε αρκετά την άμυνα του Άρη. Ο Ελίασον εξίσου πολύ δυνατός στα φτερά  και δείχνει να έχει πάρει την φανέλα βασικού σπίτι του καθώς ο Τσουμπέρ ακόμη είναι σε ρηχά  νερά . Πιστεύω όμως ότι ο Ελβετός με τον Αλμείδα θα ανεβάσει στροφές όπως και έγινε με τον Σιμάνσκι που πραγματικά χθες ήταν όλα τα λέφτα,

Μια απίστευτη μετάλλαξη για τον Πολωνό. Βέβαια εγώ τα έγραφα πως είναι ένας εξαιρετικός μέσος και έχει πολλά να δώσει στην ομάδα και φέτος πραγματικά αυτό αρχίζει και φαίνεται. Βέβαια σε αυτό συμβάλει και ο προπονητής, ένας προπονητής που κάτι ήξερε όταν επέμενε να φέρει τον Πίνεδα στην ΑΕΚ. Γιατί για ακόμη ένα ματς ο Μεξικάνος έκανε ότι ήθελε στο γήπεδο και η ποιότητα του ξεχωρίζει!

Φεύγοντας από τους μέσους που φέτος πραγματικά είναι ένας και ένας πάμε στο αμυντικό δίδυμο που έρχεται για να μείνει και να κρατήσει το μηδέν πίσω, Μιλάω φυσικά για τους Βίντα -Μουκουντί. Έχουν δέσει πολύ μεταξύ τους, ο Καμερουνέζος για ακόμη ένα  ματς ήταν παντού μέσα στις φάσεις του Άρη, ειδικά στο ψηλό παιχνίδι δεν σου αφήνει περιθώρια όμως αυτό που κρατάω από τον Μουκουντι είναι ότι ένας κανονικός σέντερ μπακ. Τι θέλω να πω; Ότι όταν του έρχεται η μπάλα και δεν έχει επιλογές την διώχνει έξω και όχι να την γυρίσει στο τέρμα ή ακόμα χειροτέρα να την χαρίσει στον αντίπαλο.  Προσωπικά είχα καιρό να δω τέτοιο σέντερ μπακ. Ενώ ο Βίντα είναι αυτό που λέμε ότι πληρώνεις παίρνεις. Φαίνεται η εμπειρία του μέσα στον αγωνιστικό χώρο και το πως καθοδηγεί και τους συμπαίκτες του.

Τέλος δεν γίνεται να μην δώσω και τα εύσημα στον Αθανασιάδη που έβγαινε με μια σιγουριά και μάζευε τα γεμίσματα του Άρη αλλά και στην απόκρουση που κάνει στο τετ α τετ του Ζερβίνιο και ας ήταν οσφαιντ. Είναι ευτύχημα για την ΑΕΚ να έχει δυο καλούς τερματοφύλακες που μπορούν να σταθούν επάξια σε μια ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό. Και εδώ που τα λέμε ναι αυτή η ΑΕΚ με το δικό της γήπεδο και με αυτήν την ομάδα φέτος θα κάνει πρωταθλητισμό. Δεν ξέρω αν θα πάρει ή όχι το πρωτάθλημα, όμως αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η ομάδα γίνεται ξανά ερωτεύσιμη, παίζει όμορφο ποδόσφαιρο και έχει ακόμα περιθώρια βελτίωσης.

ΥΓ: Μετά απο καιρό μπορούμε να πούμε ότι η ομάδα έχει κάνει τρομερή προετοιμασία. Τρομερή φυσική κατάσταση για την ΑΕΚ σε κάθε παιχνίδι παίζει σε φουλ ένταση μέχρι το τελευταίο λεπτό.