Η τελευταία αγωνιστική της φετινής περιόδου βρήκε την ΑΕΚ να ηττάται από τον Ολυμπιακό εντός έδρας, στην πρώτη ήττα στην Αγιά Σοφιά – Opap Arena σε ένα παιχνίδι που η τύχη (και όχι μόνο) δεν ήταν με το μέρος της.
Η βραδιά ξεκίνησε… ασυνήθιστα για τους γηπεδούχους καθώς με την έναρξη του αγώνα και για μερικά λεπτά, οι φιλοξενούμενοι προκειμένου να μην αιφνιδιαστούν άρχισαν να πιέζουν σε όλο το γήπεδο λες και ο αγώνας ήταν στο ενενηκοστό λεπτό και προσπαθούσαν να διατηρήσουν το προβάδισμα με κάθε τρόπο. Κάτι που δείχνει πόσο καλά έμαθαν τι πρέπει να αποφύγουν από την πρώτη τους επίσκεψη στην Αγιά Σοφιά για το κύπελλο.
Εντός ολίγου η κανονικότητα επανήλθε και η ΑΕΚ βρέθηκε να πιέζει ασφυκτικά τον αντίπαλό της όπως κάνει ανεξαιρέτως με κάθε ομάδα που επισκέπτεται την έδρα της. Λίγο πριν συμπληρωθούν τέσσερα λεπτά αγώνα ο Σιμάνσκι με υπέροχη κάθετη πάσα βρίσκει τον Πινέδα εντός περιοχής, με τον τελευταίο να βρίσκεται στο έδαφος έπειτα από μαρκάρισμα του Ντόι με το σώμα και τα χέρια, με τον διαιτητή να δείχνει “παίζετε”. Στο 22′ ο Πινέδα με εξαιρετική προσπάθεια από αριστερά πλασάρει εύστοχα τον Πασχαλάκη αλλά το τέρμα ακυρώθηκε ορθά καθώς ο Μεξικανός είχε βρει την μπάλα με το χέρι στο ξεκίνημα της φάσης. Χωρίς αυτά να “χαλάνε” την συγκέντρωσή της, η “Ένωση” κυριάρχησε (ενδεικτικά στο 30′ η κατοχή ήταν 73% -27% , στο 42′ οι πάσες 190 – 70) ενώ μέχρι το τέλος του ημιχρόνου χάθηκαν ευκαιρίες και από τις 2 πλευρές.
Στο δεύτερο ημίχρονο οι κιτρινόμαυροι μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο όπως τελείωσαν το πρώτο αλλά η τύχη είχε πάει με το μέρος των ερυθρόλευκων μιας και στο 49′ σε σουτ του Μπιελ η μπάλα άλλαξε πορεία από την παρέμβαση του Μουκουντί και το πρώτο γκολ ήταν γεγονός.
Αυτό είναι και το σημείο που κρίθηκε το παιχνίδι, όχι γιατί προηγήθηκαν οι ερυθρόλευκοι, αλλά γιατί η σιγουριά που μέχρι εκείνη την στιγμή διέκρινε το παιχνίδι των κιτρινόμαυρων μετατράπηκε σε βιασύνη και ίσως και υπεροψία. Δεν εξηγείται αλλιώς το οτι μετά από τρία μόλις λεπτά και ενώ βρισκόμαστε στο 53′ ο Ολυμπιακός βγάζει αντεπίθεση κόντρα σε ανύπαρκτη άμυνα (Μουκουντί και Βίντα βρίσκονταν μόνοι τους στη σέντρα με την υπόλοιπη ομάδα ακόμα πιο μπροστά) και ο Μπακαμπού διασχίζει μισό γήπεδο χωρίς να υπάρχει κανείς μπροστά του εκτός από τον Αθανασιάδη.
Έτσι για πρώτη φορά στην Αγιά Σοφιά, η ΑΕΚ βρίσκεται πίσω στο σκορ με 2 γκολ και το παιχνίδι έχει αρχίσει να στραβώνει για τα καλά, γιατί οι γηπεδούχοι δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Η Ένωση συνεχίζει να προσπαθεί να κλείσει τους ερυθρόλευκους στα καρέ τους χρησιμοποιώντας δέκα (!) παίκτες πολύ ψηλά στο γήπεδο και 13 λεπτά αργότερα μια ακόμη αντεπίθεση της ομάδας του Πειραιά με τέσσερις παίκτες ενάντια σε ένα αμυνόμενο οδηγεί στην επίτευξη τρίτου τέρματος.
Χωρίς να υπερτερούν οι φιλοξενούμενοι βρέθηκαν με ένα ανέλπιστο προβάδισμα, μόνο και μόνο επειδή οι κιτρινόμαυροι δεν μπόρεσαν να αποδεχτούν πως βρέθηκαν πίσω στο σκορ και δεν φέρθηκαν ώριμα και με σύνεση. Τουναντίον επιδόθηκαν σε ανεξήγητα μαζικές επιθέσεις, αφήνοντας τα νώτα τους συνεχώς εκτεθιμένα. Δεν προσπερνώ πως αυτή η πίεση έφερε το γκολ του Τσούμπερ και πως αν η κεφαλιά του Μουκουντί πήγαινε στα δίχτυα θα μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι αλλά η ιστορία έγραψε 1-3.
Κάπως έτσι ήρθε η πρώτη νίκη του Ολυμπιακού σε ντέρμπι για φέτος και η ανά(σ)ταση της ψυχολογίας του αφού δεν βρέθηκε στο -9 αλλά μείωσε στους 3 την διαφορά και ελπίζει βάσιμα για κάτι καλό στα playoff.
Από την άλλη οι φίλοι της ΑΕΚ μετά την λήξη του αγώνα, χειροκρότησαν τους παίκτες για την προσπάθειά τους, γιατί αναγνωρίζουν πως μεγαλύτερη ανάσταση από την μετατροπή ενός συνόλου που μπορούσε να χάσει με οποιονδήποτε τρόπο και από οποιονδήποτε αντίπαλο, σε μια ομάδα που πρωταγωνιστεί και θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για πρωτάθλημα (και γιατί όχι και νταμπλ) δεν υπάρχει. Στην τελική ήταν ένα από αυτά τα ματς που δεν σου κάθεται τίποτα όπως το θες.
Κωνσταντίνος Γιακουμίδης
Aπό παιδί ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Είχα την τύχη οι παιδικές μου παραστάσεις να περιλαμβάνουν την κατάκτηση του ευρωπαϊκού το ’87, την κυριαρχία του Μάικλ Τζόρνταν και την τριγωνομετρία στο χορτάρι που παρουσίαζε η ΑΕΚ την τριετία 1992-94.
Αν και η καρδιά μου ήταν στο ποδόσφαιρο το πρώτο μου δελτίο ήταν σε ομάδα μπάσκετ. Και επειδή γρήγορα κατάλαβα πως δεν είχα αρκετό ταλέντο να γίνω επαγγελματίας αθλητής, αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον αθλητισμό με άλλο τρόπο. Γράφοντας για αυτόν.
Έχοντας διαγράψει κάποια πράγματα από την “bucket list” μου το επόμενο είναι να ασχοληθώ ενεργά με την δημοσιογραφία. Και αυτή την στιγμή το πραγματοποιώ με το να αρθρογραφώ στο aek-fans.gr.
