Το τέλος του φετινού πρωταθλήματος βρήκε την ΑΕΚ πρωταθλήτρια με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Όντας η καλυτερη ομάδα στο χορτάρι στην συνείδηση των κανονικών -χωρις παρωπίδες- φιλάθλων, παίζοντας θεαματικά προς τέρψη των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Δείχνοντας πως ο σκοπός μπορεί να υπηρετηθεί παίζοντας ελκυστικά, αναδεικνύοντας τις αρετές και την ομορφιά του αθλήματος, με τους αριθμούς σχεδόν σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες να επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
Και όλα αυτά έλαβαν χώρα στο μοναδικό μέρος που από μόνο του θα μπορούσε να προκαλέσει ρίγη χαράς, ενθουσιαμού και συγκίνησης. Στο σπίτι της. Στο δικό της ιδιόκτητο γήπεδο που μετά από πολλές κερδισμένες μάχες σε πολλαπλά επίπεδα (από δικαστικές αίθουσες μέχρι πολιτικό στίβο), έγινε πραγματικότητα έτσι ώστε το σύνθημα “θα χάνετε από τη Δεκελείας” να λάβει υπόσταση ξανά. Μια έδρα που μετατράπηκε σε κάστρο όχι μόνο λόγω του σχεδιασμού της αλλά και της τεράστιας δυσκολίας που έδειξαν να έχουν οι άλλοι ανταγωνιστές για να αποσπάσουν θετικό αποτέλεσμα. Μια έδρα που χτίστηκε στη θέση της προηγούμενης, που γκρεμίστηκε το 2003, μετά από σοβαρές φθορές που υπέστη στο μεγάλο σεισμό του 1999.
Ο άγνωστος μέχρι πρότινος -προπονητικά- στο ελληνικό κοινό Ματίας Αλμέιδα κατάφερε να μετατρέψει ένα σύνολο μονάδων με μέτρια απόδοση και απίστευτα φοβικό χαρακτήρα, σε μια ομάδα -γροθιά που έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο ξέροντας οτι μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο παραταχθεί απέναντί της και το έδειχνε σε κάθε αναμέτρηση. Γεγονός που επιβεβαιώνεται από τις κατα καιρούς δηλώσεις των ίδιων των ποδοσφαιριστών για το καλό κλίμα που επικρατεί στις τάξεις της ομάδας και για την δικαιοσύνη που απονέμει ο Αργεντίνος στα αποδυτήρια (με ένα ερωτηματικό στην περίπτωση Φαν Βέερτ, θα προσέθετα εγώ). Με πολλούς ηγέτες όπως οι Αραούχο, Πινέδα, Γκατσίνοβιτς, Τσούμπερ, Άμραμπατ αλλά και ο προερχόμενος από τον πάγκο Μάνταλος.
Εμπόδια σε αυτή τη προσπάθεια του δικεφάλου δεν ήταν τίποτα άλλο παρα τα γνωστά. Μια ομάδα κυνική που έπαιρνε τις νίκες με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, πλαισιωμένη από απίστευτη προπαγάνδα και προσπάθεια αλλοίωσης της πραγματικότητας που την ύστατη στιγμή προσπάθησε να προκαλέσει την συμπόνια των αντιπάλων της (!) έτσι ώστε να της δώσουν όσο χρόνο χρειάζεται ώστε να προετοιμαστεί για τις υποχρεώσεις της αφού κανένας κανονισμός δεν υποστήριζε τα συμφέροντά της. Απλά αυτή τη φορά ήταν πράσινης απόχρωσης αντί της πιο συνηθισμένης κόκκινης. Και στο τέλος μη μπορώντας να δικαιολογήσει την αποτυχία της άρχισε τα ανυπόστατα ψεύδη και κατηγορίες (σαν άλλος ΠΑΟΚ) για κλοπή.
Η υγεία όμως που έχει να επιδείξει η”Ένωση” σαν οργανισμός κατάφερε να υπερκεράσει οτι επιχείρησε να της στερήσει αυτό που δικαιωματικά άξιζε (τον τίτλο της πρωταθλήτριας και οτι αυτός συνεπάγεται) με αποτέλεσμα να έχει φτάσει μια μέρα πριν από τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος και να διεκδικεί εκτός από ένα ακόμη τίτλο, το νταμπλ έπειτα από 45 χρόνια. Και αν αναλογιστείτε οτι από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και έπειτα ο Ολυμπιακός αποδεδειγμένα (χωρίς όμως οι αποδείξεις να γίνονται δεκτές στις δικαστικές αίθουσες) ήλεγχε τη διαιτησία και καθόριζε την πορεία κάθε συμμετέχοντα στο εκάστοτε πρωτάθλημα, είναι πολύ σημαντικό. Γιατί αυτή η ανισορροπία που δημιουργήθηκε τότε (ειδικά στο οικονομικό σκέλος από συνεχόμενες συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ) είναι που οδήγησε την ΑΕΚ στην παρακμή και την εξαθλίωση του υποβιβασμού το 2013.
Το πιο θλιβερό είναι το πολιτικό παρασκήνιο με την εκάστοτε κυβέρνηση να θέλει να εξυπηρετήσει τη δική της ατζέντα δείχνοντας προτίμηση σε άλλους συλλόγους είτε φτιάχνοντας τους γήπεδο μέσω ολυμπιακών αγώνων, είτε παγώνοντας χρέη επ’ αόριστον ή χαρίζοντας μεγάλο κομμάτι αυτών και σαφέστατα η πίεση προς την αστυνομία να δηλώνει ανίκανη να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή του τελικού κυπέλλου έστω και με περιορισμένο αριθμό φιλάθλων παρά μονο με παρουσία λιγότερων από 100 άτομα όπως χαρακτηριστικά θα γίνει την Τετάρτη στο Πανθεσσαλικό.
Επειδή όμως όπως έχει ειπωθεί είμαστε μόνοι μας και όλοι τους, το μοναδικό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως όλα δείχνουν οτι τα καλύτερα είναι μπροστά μας και η κιτρινόμαυρη εδραίωση σε επίπεδο πρωταθλητισμού και ευρωπαϊκών διακρίσεων δείχνει αναπόφευκτη.
Υγ. Άντε και την Τετάρτη νταμπλούχοι!
photo via marios vasilopoulos
Κωνσταντίνος Γιακουμίδης
Aπό παιδί ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Είχα την τύχη οι παιδικές μου παραστάσεις να περιλαμβάνουν την κατάκτηση του ευρωπαϊκού το ’87, την κυριαρχία του Μάικλ Τζόρνταν και την τριγωνομετρία στο χορτάρι που παρουσίαζε η ΑΕΚ την τριετία 1992-94.
Αν και η καρδιά μου ήταν στο ποδόσφαιρο το πρώτο μου δελτίο ήταν σε ομάδα μπάσκετ. Και επειδή γρήγορα κατάλαβα πως δεν είχα αρκετό ταλέντο να γίνω επαγγελματίας αθλητής, αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον αθλητισμό με άλλο τρόπο. Γράφοντας για αυτόν.
Έχοντας διαγράψει κάποια πράγματα από την “bucket list” μου το επόμενο είναι να ασχοληθώ ενεργά με την δημοσιογραφία. Και αυτή την στιγμή το πραγματοποιώ με το να αρθρογραφώ στο aek-fans.gr.
