Ο ανακόλουθος Κος. Καρέρα

Ο Κωνσταντίνος Γιακουμίδης γράφει για την άσχημη βραδιά της “Ένωσης” κόντρα στη Ζόρια και πως ο Μάσιμο Καρέρα άλλα είπε και άλλα έδειξε στον αγωνιστικό χώρο.

Η ΑΕΚ γνώρισε μια ντροπιαστική ήττα από την Ουκρανική Ζόρια με 0-3 στο Ολυμπιακό στάδιο. Την ίδια ομάδα που οι κιτρινόμαυροι «σάρωσαν» με 1-4 εκτός έδρας, 22 μέρες νωρίτερα, στις 5/11. Τι άλλαξε σε αυτό το διάστημα για την «Ένωση» και την έκανε να παρουσιαστεί εντελώς μεταμορφωμένη σε σχέση με την εμφάνιση του πρώτου αγώνα;

Όχι συγκλονιστικά πράγματα. Στο πρώτο παιχνίδι η ΑΕΚ πήγε με «υπηρεσιακό» προπονητή τον Τζιανλουκα Κολονέλο αντί του ασθενή Μάσιμο Καρέρα, με τον Πέτρο Μάνταλο στη σύνθεσή της, τον Νέλσον Ολιβέιρα και τον Μιχάλη Μπακάκη εκτός αποστολής. Στο δεύτερο παιχνίδι τα πράγματα αντιστράφηκαν. Οι απόντες ήταν διαθέσιμοι και ο Μάνταλος απουσίαζε.

O Καρέρα, μετά την εμφατική εκτός έδρας νίκη, στη καθιερωμένη συνέτευξη τύπου πριν από κάθε ευρωπαϊκό παιχνίδι, έκρουσε το καμπανάκι του κινδύνου στους παίκτες του πως ο επαναληπτικός αγώνας θα ήταν εντελώς διαφορετικός σε σχέση με τον πρώτο, ότι χρειάζεται σοβαρότητα και ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν τελικός. Το πόσο δίκιο είχε, το είδαμε την επόμενη μέρα.

Το πρόβλημα όμως εντοπίζεται όχι στο αν προειδοποίησε τους παίκτες του, αλλά στο κατά πόσο πίστευε τα λεγόμενά του. Γιατί τόσο η αντιμετώπιση του αγώνα, όσο και η αδυναμία που επέδειξε στο να αλλάξει την ροή του, φανερώνουν μια -το λιγότερο- ελλειπή προετοιμασία για το τι θα κάνει αν το παιχνίδι «στραβώσει».

Προφανώς ο Ιταλός θεώρησε πως έχει κάνει το τέλειο διάβασμα σε ότι αφορά τον αντίπαλό του και δεν χρειάζεται να αλλάξει κάτι στο τρόπο αντιμετώπισής του. Αλλιώς, το άλλο σενάριο είναι η εικόνα του πρώτου αγώνα, να του δημιούργησε την αίσθηση της απόλυτης ανωτερότητας ώστε να θεώρησε πως δεν συντρέχει λόγος να ασχοληθεί με την μελέτη του αντιπάλου του. Και στις δύο περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.

Καταρχάς είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που κάτι μπορεί να χαρακτηριστεί τέλειο. Μπορεί κάτι να έχει γίνει πολύ καλά αλλά πάντοτε υπάρχει και το καλύτερο, που δεν πρέπει να το φοβόμαστε αλλά να το επιδιώκουμε! Όλοι οι κορυφαίοι δεν ήταν στην κορυφή επειδή επαναπαύθηκαν στις δάφνες της επιτυχίας τους, αλλά επειδή μοχθούσαν καθημερινά να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.

Σε ότι αφορά την δεύτερη περίπτωση από την στιγμή που η διαφορά της ΑΕΚ με την Ζόρια δεν είναι ίδια με αυτή της Μπαρτσελόνα από την Κομποστέλα που αγωνίζεται στην τέταρτη κατηγορία τότε θα ασχοληθείς ξανά και ξανά με τον αντίπαλό σου.

Όπως και να έχει ο Καρέρα το μόνο που έκανε στο κομβικής σημασίας παιχνίδι με την Ζόρια ήταν απλά να παρακολουθεί το παιχνίδι σαν θεατής. Και πρέπει να το απολάμβανε κιόλας γιατί παρά την εμφανή αδυναμία της «Ένωσης» να παράξει φάσεις δεν άλλαξε τίποτα στο ημίχρονο. Δεν μπήκε στη διαδικσία να εμπιστευτεί το 4-2-3-1 που με την Λάρισα εύκολα ή δύσκολα του έδωσε 4 γκολ και έκανε τα άκρα της επίθεσης πολύ δύσκολο να αναχαιτιστούν. Ούτε η αποτυχημένη προσπάθεια να επωμιστούν τον ρόλο του Μάνταλου, ο Σάκχοφ με τον Κρίστισιτς, φάνηκε αρκετή στο να κάνουν τον προπονητή να αλλάξει σχηματισμό και να φέρει είτε τον Λιβάγια είτε τον Τάνκοβιτς σε ρόλο να μοιράζουν την μπάλα στην επιθετική τριπλέτα.

Ακόμα όταν ένα παιχνίδι το βλέπεις σαν τελικό, δεν βάζεις τον επί 19 μήνες χωρίς επίσημο αγώνα τερματοφυλακά σου να αγωνιστεί για πρώτη φορά. Και τον Σμάεχελ (τον Πίτερ) να έχεις κάτω από τα δοκάρια, μετά από 19 μήνες «απραξίας» του δίνεις πρώτα ένα φιλικό, ένα παιχνίδι κυπέλλου ή έστω ένα εντός έδρας ματς πρωταθλήματος κόντρα σε αντίπαλο που έχει ξεκινήσει άσχημα (Λάρισα). Η απουσία αγωνιστικού ρυθμού ήταν εμφανής για τον Αθανασιάδη και το λάθος του κόστισε ακριβά.

Πιο ακριβά βέβαια δείχνει να κοστίζει η αναποφασιστικότητα του Καρέρα για τον τρόπο που βολεύει την ομάδα να αγωνίζεται. Οι συνεχείς εναλλαγές σχηματισμών δεν βοηθούν τους παίκτες να αποκτήσουν αυτοματισμούς. Τα σχήματα που έχει δοκιμάσει από την αρχή της σεζόν ο προπονητής είναι το 4-2-3-1, το 3-5-2, το 4-3-3 και σε μια περίπτωση το 3-4-3 και οι ποδοσφαιριστές της ομάδας δεν είναι για να κάνουν τα πάντα. Αναγκαστικά επιλέγεις το σύστημα που τονίζει τα δυνατά σου στοιχεία και κρύβει τις αδυναμίες σου και όχι αυτό που στην θεωρία μπλοκάρει καλύτερα τον σχηματισμό του αντιπάλου. Γιατί πολύ απλά οι παίκτες εφαρμόζουν το σύστημα και όσο αποτελεσματικό και να είναι αυτό, αν δεν μπορούν να το υπηρετήσουν τότε είναι καταδικασμένο να μην πετύχει.

Επίσης το «ροτέισον» που εφαρμόζει ο προπονητής ίσως θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν ήταν πιο ομαλό. Και εξηγούμαι. Κρατάς σταθερό σχηματισμό και βασικό κορμό, ώστε να αποκτήσεις αυτοματισμούς και να μάθουν οι παίκτες ο ένας τον άλλο και τότε αλλάζεις ένα παίκτη στη γραμμή ώστε να ενταχθεί και αυτός με τη σειρά του στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Οι συνεχείς αλλαγές προσώπων δεν επιτρέπουν σε κανένα να αποκτήσει ρυθμό, αυτοματισμούς αλλά και αυτοπεποίθηση.

Έχω την εντύπωση πώς αν ο Καρέρα βάλει προτεραιότητες (σταθερός σχηματισμός -βασικός κορμός), τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και καλείται να δώσει λύσεις σύντομα θα ελαχιστοποιηθούν. Κλείνει πλέον ένα γεμάτο χρόνο στον οργανισμό της ΑΕΚ και θα έπρεπε, ήδη, να έχει κατασταλάξει σε κάποια πράγματα.

Μπορεί πολλοί να πιστεύουν πως το περσινό έργο του Ιταλού (να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του Καρντόζο) ήταν δύσκολο αλλά αν αναλογιστούμε πως η ομάδα δεν μπορούσε να παίξει και πολύ χειρότερα τότε, μόνο ένας δρόμος υπήρχε. Αυτός προς τα πάνω. Τα δύσκολα είναι φέτος που μετά τα πολύ ικανοποιητικά δείγματα γραφής που έδειξε την προηγούμενη περίοδο, πρέπει να συνεχίσει την ανοδική πορεία. Και σε αυτό ο προπονητής δεν τα έχει καταφέρει ακόμα. Ίσως αν μετουσίωνε τον λόγο του σε πράξεις να ήταν μια καλή αρχή.