Ώρα αποφάσεων

O Κωνσταντίνος Γιακουμίδης γράφει για την άσχημη βραδιά της “Ένωσης” στο Περιστέρι και για τις αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν, οι οποίες θα καθορίσουν το μέλλον της ομάδας.

Το τέλος της τρίτης αγωνιστικής της Super League εξέπληξε πολλούς φιλάθλους με τα αποτελέσματά της. Απώλειες βαθμών για ΑΕΚ, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό στην ίδια αγωνιστική δεν είναι και το πιο συνηθισμένο, ειδικά αν δεν παίζουν μεταξύ τους.

Στην περίπτωση της ΑΕΚ εξ’ αρχής τα πράγματα δεν ήταν υπέρ της. Αγωνιζόταν σε μια εχθρική έδρα που παραδοσιακά ο αντίπαλός της κάνει ότι μπορεί περισσότερο για να της κάνει ζημιά. Ζήλο που με άλλους αντιπάλους από τις προαναφερθείσες ομάδες δεν επιδεικνύει.

Η βραδιά ξεκίνησε στραβά σχεδόν από την αρχή. Ο παίκτης που φέρνει τον αέρα του κινδύνου σε κάθε του επαφή με την μπάλα, η μεταγραφή των 2,8 εκατομμυρίων ευρώ, Λιβάι Γκαρσία μόλις στο 15 λεπτό και αφού έχει περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο που του έκανε φάουλ σωριάζεται στο έδαφος σφαδάζοντας από τους πόνους. Θλάση διέγνωσε το ιατρικό επιτελείο, ο βαθμός της οποίας θα καθοριστεί σήμερα έπειτα από μαγνητική. Σημειώστε πως ο Γκαρσία αγωνίστηκε με έμπλαστρα και στους δύο οπίσθιους μηριαίους – εκεί που έπαθε θλάση δηλαδή.

Αναγκαστική αλλαγή  για τον Ιταλό τεχνικό της «Ένωσης» σε ένα σημείο που μέχρι εκείνη την στιγμή η ομάδα του πατούσε καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο από τον αντίπαλό της. Κοιτάζοντας τον πάγκο του Καρέρα και με τη λογική να προστάζει αλλαγή προσώπου και όχι διάταξης ή οτιδήποτε άλλο υπήρχε η επιλογή του Βασιλαντωνόπουλου ώστε να παίξει την πλευρά με τα δύο φουλ μπακ που διαθέτει και ο Ολιβέιρα που θα αγωνιζόταν στην κορυφή της επίθεσης μετατοπίζοντας τον Ιρανό ήρωα της Πέμπτης στα δεξιά με τις γνωστές συνέπειες στην απόδοσή του. Κανονικά θα υπήρχε και η επιλογή του Μαχαίρα αλλά ο νεαρός ένιωσε αδιαθεσία πριν τον αγώνα και δεν ήταν διαθέσιμος.

Και εκεί ο Καρέρα κάνει το πρώτο «τσαφ». Αλλαγή συστήματος σε 4-3-3 και είσοδος Κρίστισιτς (που ομολογουμένως είχε κάνει καλό παιχνίδι με την Βόλφσμπουργκ αλλά και ο προπονητής πρέπει να έχει μάθει πως μια παίζει και δέκα όχι). Ταυτόχρονο δεύτερο «τσαφ» με την τοποθέτηση του Μάνταλου στα άκρα. Το βλέπει ο Κάναντι αυτό (που δεν είναι καλύτερος του Ιταλού) και λέει ευχαριστώ. Ήδη είχαμε μια εικόνα του πως θα πάει το παιχνίδι.

Αντιλαμβάνομαι ότι οι συνθήκες προετοιμασίας και η διάρκεια αυτής δεν ήταν αυτό που επιθυμούσε ο Καρέρα. Αλλά όπως όλοι πρέπει να προσαρμοστεί. Το ίδιο ισχύει και για τους ποδοσφαιριστές που είχαν συνηθίσει σε 20 μέρες διακοπές στα ελληνικά νησιά. Δεδομένου ότι είναι από πέρσι στον πάγκο της ομάδας κάποια δυσλειτουργικά σχήματα ή κάποιους πειραματισμούς (πχ. Μάνταλος στα φτερά της επίθεσης ή κρυφός φορ) θα έπρεπε να τα έχει ήδη απορρίψει.

Το ίδιο ισχύει και για τους παίκτες. Αν κάποιοι είναι «χαλασμένοι» από την παραμονή του Ιταλού ή τις σύντομες διακοπές τους ή την παραλίγο μεταγραφή που ποτέ δεν πήραν είναι πρόβλημά τους. Ή το ξεπερνάνε σαν επαγγελματίες και συνεχίζουν προσφέροντας το μέγιστο που μπορούν ή μαζεύουν τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία. Πρέπει η ΑΕΚ να πάψει να συμπεριφέρεται σαν καλός πατερούλης σε αγαπημένα παιδιά και να αρχίσει να είναι επαγγελματίας εργοδότης προς επαγγελματία εργαζόμενο. Και αυτό να ισχύει για όλους.

Αν κάτι έχω μάθει είναι το εξής: Η ζωή είναι δούναι και λαβείν. Αν δεν προσφέρεις δεν αμοίβεσαι. Τόσο απλό. Επειδή η ΑΕΚ κάνει αυτού του είδους τα λάθη έχει τον Σιμάο να στρογγυλοκάθεται στο συμβόλαιό του και ευθαρσώς να παραδέχεται πως έκανε την τύχη του! Θα έπρεπε να προβλέπεται όρος μειωμένης απόδοσης σε περιπτώσεις κακής επαγγελματικής συμπεριφοράς σαν και αυτή.

Άλλη εντελώς περίπτωση με ίδιο δια ταύτα είναι και του Μάνταλου. Δεν γίνεται η μεταγραφή του στην Αραβία επειδή έκανε πίσω η Αλ Νασρ και από τότε βλέπουμε έναν εξαφανισμένο Μάνταλο στον τελικό κυπέλλου, έναν Μάνταλο που δικαίως γίνεται αλλαγή στο παιχνίδι με τη Βόλφσμπουργκ αφού μόλις χάνει το πέναλτι χαμογελάει και περπατάει. Αποκορύφωμα η βαρεμάρα και η αδιαφορία που τον κατακλύζει κάνοντας το μαρκάρισμα με τις τάπες του παπουτσιού στο στήθος του αντίπαλου. Γιατί όταν σηκώνεις έτσι το πόδι δεν δέχομαι πως δεν ξέρεις ήδη τις πιθανότητες να βρεις τον άλλο.

Τον Βάργκας κάποτε τον τελειώσαμε για την ανόητη κόκκινη που δέχτηκε στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Αστέρα τρίπολης και ας είχε «καθαρίσει» τόσα ντέρμπι υπέρ του δικεφάλου.

Καλώς ή κακώς πλέον δεν υπάρχουν παίκτες σημαίες ή ρομαντικοί. Όλα γυρνάνε γύρω από τον επαγγελματισμό και τα χρήματα. Αφού είναι έτσι λοιπόν το καλύτερο που έχει να κάνει η «Ένωση» είναι να βάλει στο μάτι τον Άγιαξ.

Να δουλεύει όλος ο οργανισμός με τον ίδιο τρόπο. Όλα τα ποδοσφαιρικά τμήματα να ακολουθούν τις ίδιες αρχές παιχνιδιού και τα ίδια συστήματα. Κουμάντο στις μεταγραφές να κάνουν οι τεχνικοί διευθυντές και όχι οι εκάστοτε προπονητές οι οποίοι είναι περισσότερο αναλώσιμοι. Με αυτόν τον τρόπο θα υπάρχει μεγάλη παραγωγή παικτών οι οποίοι θα δίνουν και την ψυχή τους για την ομάδα και θα παίζουν με τον ενθουσιασμό του Μαχαίρα και όχι με την βαριεστημένη διάθεση του Μάνταλου.

Έτσι η ΑΕΚ δεν θα δέχεται πίεση από τον κάθε Ολιβέιρα που βλέπει μόνο τα δικαιώματά του (εν όψει συμβολαίου) αλλά όχι και τις υποχρεώσεις του. Το ίδιο ισχύει και για τον Λιβάγια που μέχρι και την περσινή περίοδο δεν έπαιρνε κανένα ντέρμπι αλλά τουλάχιστον καθάριζε τα «μικρά». Πλέον το χάσαμε και αυτό…

Μια ακόμη απόφαση που πρέπει να πάρει η διοίκηση της ΑΕΚ είναι να ορίσει πραγματικά τους στόχους της. Γιατί αν ο στόχος είναι το πρωτάθλημα και η ευρωπαϊκή διάκριση απαιτούνται πολλές προσθήκες τύπου Γκαρσία και ταυτόχρονο ξεσκαρτάρισμα βαριδιών τύπου Λόπες, Μπακάκη, Παουλίνιο, Κρίστισιτς, Σιμάο , Ντέλετιτς  αλλά και παικτών που φαντάζουν αρκετοί αυτή τη στιγμή όπως Μάνταλος, Αλμπάνης, Λιβάγια, Ολιβέιρα.

Αν όμως ο στόχος είναι να είναι ανταγωνιστική στο πρωτάθλημα και να προσπαθεί να μπει στους ομίλους της εκάστοτε ευρωπαϊκής διοργάνωσης τότε σε μεγάλο βαθμό μένει ως έχει και για να γίνει βιώσιμη διώχνει συμβόλαια τύπου Λιβάγια, Ολιβέιρα (ας πούμε ότι κρατάει τον Γκαρσία για να έχει κάποιο που ξεχωρίζει), μετατοπίζει μια θέση πίσω τον Μάνταλο και παίρνει έναν επιτελικό χαφ. Αλλάζει ενδεχομένως και τον προπονητή με κάποιο που θα την στήνει πιο πίσω παίζοντας μόνο αντεπιθέσεις χωρίς επιθετικές απαιτήσεις και πάμε για μισό μηδέν (όπως έκανε ο Χιμένεθ που είχε εκτιμήσει πολύ σωστά το υλικό του).

Μια ακόμη χρονιά μπορεί να ερμηνευτεί από «καμένη» λόγω λαθών του παρελθόντος μέχρι πολλά υποσχόμενη ανάλογα με τους στόχους – προσδοκίες.

ΥΓ. Επί του… πιεστηρίου μαθαίνω πως η διοίκηση και ο Ίλια Ίβιτς κάνουν τα αδύνατα δυνατά για την απόκτηση του Μουαμέρ Τάνκοβιτς. Ενός παίκτη που είναι 100% επιλογή Ίβιτς και που όταν με το καλό επανέλθει ο Γκαρσία η “Ένωση ” θα αγωνίζεται με δύο κανονικούς εξτρέμ. Αυτή η κίνηση δείχνει πως κανείς στον κιτρινόμαυρο οργανισμό δεν ρίχνει λευκή πετσέτα αλλά αντίθετα γίνεται σοβαρή προσπάθεια να διορθωθούν λάθη του παρελθόντος. Αν σε αυτή την κίνηση προστεθούν και άλλες ενέργειες προς την ίδια κατεύθυνση τότε μόνο ευχάριστα νέα θα ακολουθήσουν.