Για μια ακόμη χρονιά η μπασκετική ΑΕΚ μας άφησε με μια γεύση απογοήτευσης και ενώ απομένουν τρεις αγωνιστικές για την λήξη της κανονικής περιόδου. Εκτός Κυπέλλου από τα προημιτελικά, εκτός BCL μετά από μία επιτυχημένη φάση (χωρίς νίκη μάλιστα) και στο πρωτάθλημα να δίνουμε μάχη με ΠΑΟΚ, Μαρούσι, Λαύριο και Κολοσσό για μια θέση στα playoffs που ταυτόχρονα σημαίνει αποφυγή των playout. Kαι αν δεν σας τρομάζουν τα playout να υπενθυμίσω οτι οι δυο τελευταίες θέσεις στην βαθμολογία καταλαμβάνονται από Απόλλωνα Πατρών και Καρδίτσα εκ των οποίων μόνο την Καρδίτσα κέρδισε μέσα – έξω.

Σε αντίθεση με άλλες χρονιές η φετινή ξεκίνησε πολύ ελπιδοφόρα. Καλό όνομα προπονητή με βιογραφικό που έχει να επιδείξει κάτι, και ομάδα δομημένη στον τρόπο που θέλει να αγωνιστεί ο προπονητής με παίκτες συγκεκριμένων χαρακτηριστικών.

Και κάπου εκεί ξεκίνησαν τα θέματα που χρόνια τώρα δεν μας αφήνουν σε ησυχία. Θέματα «χαρακτήρων» των παικτών που οδήγησαν στην μη χρησιμοποίηση τους από την πρώτη στιγμή και κατά συνέπεια στην καθυστερημένη ενσωμάτωσή τους στο σύνολο, υποψίες για οικονομικές ατασθαλείες από την πλευρά της διοίκησης.

Πάνω που όλα έδειχναν να «στρώνουν» δύο διαδοχικά χτυπήματα έμελλε να πλήξουν την ομάδα. Τα νυχτοπερπατήματα παίκτη που μάλιστα έπεσε και θύμα ληστείας και δευτερο τα καπρίτσια άλλου που εκμεταλλευόμενος τις καλές εμφανίσεις του με τα κιτρινόμαυρα εκβίασε μεταγραφή σε Ιταλικό σύλλογο προφανώς με καλύτερες απολαβές.

Δεν παριστάνω τον αδαή, γνωρίζοντας πως αν δεν υπήρχαν τέτοιου τύπου θέματα με τους εν λόγω παίκτες η σταδιοδρομία τους θα ήταν διαφορετική και πιθανότατα δεν θα φορούσαν την φανέλα της «βασίλισσας». Αυτό όμως εννοείται πως είναι ένα ρίσκο εν γνώσει αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Το κακό είναι όμως πως οι αντικαταστάτες αποδείχθηκαν κατα βάση μπαλώματα και όχι υπολογίσιμες λύσεις. Τρανταχτό και συνάμα ακατανόητο είναι η ανακοίνωση καλαθοσφαιριστή για δεκατρεις – δεκατέσσερις μέρες και η αποδέσμευσή του ακολούθως.

Με κάτι τέτοια, σε συνδυασμό τους πολλούς τραυματισμούς που βρήκαν την ομάδα άρχισε η κατιούσα. Ο Πλάθα με έναν μαγικό τρόπο κατάφερνε να κερδίζει τα παιχνίδια της ευρώπης -χωρίς να παίζει καλά πάντως- συνήθως πετυχαίνοντας αγχωτικές νίκες, στο τέλος, με υπερβάσεις- ενώ στο πρωτάθλημα το πρόσημο προς το αρνητικό έγερνε γιατί παρόλο το νεοσύστατο του συνόλου και τον χρόνο «δεσίματος» που απαιτείται, οι προσδοκίες ήταν μεγάλες.

Κάπως έτσι και με την διοίκηση να αθετεί κάποιες δεσμεύσεις της στο οικονομικό σκέλος (γιατί δεν θεωρώ πως ο προπονητής ήρθε να σπηλώσει το όνομα του συλλόγου και να φύγει) ήρθε στο τιμόνι της ομάδας ο Ηλίας Ζούρος. Ένας προπονητής που την τελευταία οκταετία είναι κυρίως ομοσπονδιακός προπονητής με συνεχή παρουσία στον πάγκο της Γεωργίας και παράλληλα απασχολούταν σε πάγκους συλλόγων (δεύτερης ταχύτητας – όπως είναι και η ΑΕΚ δυστυχώς πλέον) για μια σεζόν το πολύ, με διάλειμμα ενός έτους από τον ένα στον άλλο. Ένας προπονητής που κόβει αγωνιστικά λεπτά από τον Κουζέλογλου για να παίζει ο Αγραβάνης…

Όμως καλό θα ήταν να πάρει μερικές γενναίες αποφάσεις η διοίκηση. Για παράδειγμα το πως θα χειρίζεται καταστάσεις τύπου Καμπενγκέλε. Δεν είναι δυνατό να υποκύπτεις σε εκβιασμούς γιατί έτσι θα κανουν και οι επόμενοι. Αντιλαμβάνομαι πως δεν περισσεύουν χρήματα αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να κρεμαστεί δελτίο στον τοίχο. Επίσης οι αποδεσμεύσεις θα πρέπει να γίνονται με φειδώ και όχι ελαφρά τη καρδία.

Δεν γνωρίζω τα οικονομικά δεδομένα αλλά πολλοί από τους παίκτες που αγωνίζονται στα παράθυρα με την Εθνική είναι πρώην παίκτες της ΑΕΚ. Μωραϊτης, Γκίκας, Χρυσικόπουλος, Γιαννόπουλος, αλλά και χρήσιμοι ρολίστες όπως οι Πετρόπουλος, Ξανθόπουλος. Για να μην πω το έγκλημα του Παπαθεοδώρου που με συνεχόμενους δανεισμούς οδήγησε τον Τολιόπουλο στην έξοδο. Δεν αναφέρομαι σε Λαρεντζάκη και Ρογκαβόπουλο που επιθυμούσαν να φύγουν. Επίσης να φεύγει ξένος που προσέφερε (Ακίλ Μίτσελ) για να παίξει στο Πουέρτο Ρίκο (και μετέπειτα Κίνα) δεν φαντάζει τιμητικό αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε με ποια κριτήρια πέραν του οικονομικού πήρε αποφάσεις.

Προσωπική μου άποψη είναι πως καλό είναι να εκπονηθεί ένα πλάνο αξιοποίησης συγκεκριμένων παικτών με μέλλον στην ομάδα όπως οι Φλιώνης, Καράμπελας, Νετζήπογλου, Κουζέλογλου πλαισιώνοντάς τους με έμπειρους που αξίζουν και προσφέρουν όπως οι Κουζμίνσκας – ΜακΡέι, και πάνω σε αυτούς να χτιστεί η επόμενη ομάδα. Όχι πάλι από το μηδέν.

Αν αυτό είναι ανέφικτο τοτέ να διατηρήσουμε τους προαναφερθέντες Έλληνες και να συμπληρωθεί το ρόστερ από νέους γηγενείς ταλαντούχους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να χαμηλώσει ο πήχης των απαιτήσεων, ίσως ακόμα και οι ίδιοι οι στόχοι, προκειμένου να εξυπηρετηθεί και η οικονομική ορθότητα, παρά να ξεκινάμε κάθε σεζόν με όνειρα που θα αποδεικνύονται παλάτια χτισμένα στην άμμο. Γιατί η απογοήτευση είναι που κάνει τον κόσμο να γυρνάει την πλάτη του στο τμήμα μπάσκετ με συνέπεια τον μαρασμό αυτού.

Ηλίας Ζούρος ΚΑΕ ΑΕΚ Μάκης Αγγελόπουλος