O Eρρίκος Σουλολλάρι γράφει για την νοοτροπία φοβισμού που έχει αποκτήσει η ΑΕΚ και σχολιάζει την επόμενη μέρα στο κιτρινόμαυρο στρατόπεδο

Είναι ευρύτατα γνωστό πως φέτος η ΑΕΚ του Αλμείδα δεν μοιάζει με την περσινή ομάδα που χάζευε όλη η Ελλάδα. Διότι επί της ουσίας, για πολλοστή φορά η ΑΕΚ  σε ένα δικό της ματς δεν κατάφερε να πάρει την νίκη που μέχρι το 60΄ έδειχνε πως την είχε στο τσεπάκι της.  Είναι σαφές ότι  πέρσι τέτοια εποχή  κυνηγούσε μόνο τον Παναθηναικό, αλλά σε όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος το μάτι της γυάλιζε και η απόδοση της στα περισσότερα παιχνίδια ήταν εκπληκτική.  Εν συγκρίσει με φέτος όπου αυτή η ΑΕΚ εκ των υστέρων,  έμεινε στην Ευρώπη. Εκεί που έδωσε ματς σε υψηλή ένταση και έφτασε να κάνει  μεγάλη νίκη στο Μπράιτον και μια ανάσα από την πρόκριση την οποία και έχασε πάλι από δικά της λάθη.  Για το δικό μου το σινάφι, περισσότερο κόστισαν τα λάθη  των Αθανασιάδη – Στάνκοβιτς και βέβαια η αφέλεια που έδειξαν μερικοί παίκτες.

Μολαταύτα, η διαμορφωθείσα κατάσταση οδηγεί.. εύλογα στο έξης συμπέρασμα!  Η περσινή ΑΕΚ και νταμπλούχος άδειασε σωματικά και ψυχολογικά  μετά τον αποκλεισμό από την Ευρώπη  και εκ τότε δεν την ξανά είδαμε όπως περίμεναν άπαντες. Θα μου πείτε είχε πολλούς τραυματισμούς  που συνέβαλαν σε αυτές τις αποδόσεις, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί την αφέλεια που έχει κατά διαστήματα η ομάδα.  Από την άλλη, αποτελεί πραγματικότητα το γεγονός ότι φέτος δεν παίζουμε με την ίδια ένταση και δυναμική που παίζαμε πέρσι. Για αυτό και φέτος υπάρχουν κάμποσες αμφιβολίες ως προς την κατάκτηση του τίτλου. Υπήρχαν πολλοί, ου μη εμού εξαιρουμένου, που παρέμεναν επιφυλακτικοί βλέποντας την ΑΕΚ να έχει αυτοκτονικές τάσεις με υποδεέστερους αντιπάλους.

Ωστόσο, προσωπικά δεν με ενοχλεί τόσο η ένταση όσο η αφέλεια που δείχνουν οι περισσότεροι  παίκτες.  Αφενός βλέπεις συχνά παιδικά λάθη σε κρίσιμα ματς και αφετέρου βλέπεις  το ίδιο μοτίβο με την ΑΕΚ να προηγείται και  στη συνέχεια με έναν μαγικό τρόπο να μην μπορεί να κρατήσει μπάλα. Για να είμαι ειλικρινής , για να συμβεί αυτό το γεγονός,  συνέβαλε και η πολύ καλή ομάδα που έχει φέτος ο ΠΑΟΚ. Έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι δίκαιος και φέτος όποιος δεν βλέπει την πολύ καλή ομάδα του ΠΑΟΚ απλώς εθελοτυφλεί. Όλη η περιρέουσα κατάσταση δείχνει ξεκάθαρα πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ΑΕΚ είναι ο κακός της εαυτός. Ο ίδιος ο Αλμειδα, το έχει παραδεχτεί πολλάκις και μένει πλέον ο ίδιος να  εγείρει λογικές λύσεις ενόψει συνέχειας.  Όλοι όσοι βρίσκονται εντός και πέριξ του οργανισμού της ΑΕΚ, πρέπει να στηρίξουν αυτή την ομάδα ακόμα και αν δεν καταφέρει να πάρει τον τίτλο. Διότι ο Αλμειδα είναι μεγάλο κεφάλαιο για την ΑΕΚ.

Επί του συγκεκριμένου θέματος,  αυτό που μου έκανε εντύπωση στη χθεσινή αναμέτρηση είναι ότι η ομάδα χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο  έχει αποκτήσει μια νοοτροπία φοβισμού και ηττοπάθειας. Δεν νοείται σε δικό της ματς να τρέμουν τα πόδια της! Δεν νοείται να προηγείσαι σε ντέρμπι και αμέσως μετά να δέχεσαι την ισοφάριση. Γενικώς δεν νοείται να είσαι η νταμπλούχος ομάδα και να έχεις τέτοια εικόνα.. Ωστόσο τούτο συνεπάγεται ότι το πάθημα δεν λέει φέτος να μας γίνει μάθημα και αν δεν γίνει σύντομα τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα για τον τίτλο.

Εν τέλει, με δεδομένα όσα έχω  δει μέχρι στιγμής, δεν σας κρύβω ότι προβληματίζομαι για τούτη την εικόνα. Όμως χρόνος υπάρχει, η ΑΕΚ είναι ένα βαθμό πίσω από τη κορυφή και στο χέρι της είναι να αλλάξει την εικόνα της, αρχής γενομένης την ερχόμενη Κυριακή κόντρα στον Άρη. Δεν αρκεί μόνο η νίκη, πρέπει και οφείλει να συνδυαστεί με μια πειστική εμφάνιση.