Ο Μάριο Τσάλμερς παραχώρησε μια μεγάλη συνέντευξη στο Sportime.gr και μίλησε για τα πάντα. Διαβάστε όσα είπε
Αναλυτικά:

Μεγάλωσες στην Αλάσκα. Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

«Είχε μπόλικο χιόνι. Το καλοκαίρι ήταν καλύτερα. Αλλά το χειμώνα που νύχτωνε νωρίς, το μπάσκετ ήταν η επιλογή μας. Παίζαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, δουλεύαμε το παιχνίδι μας.

Η παιδική μου ηλικία είχε μόνο μπάσκετ. Ξεκίνησα να παίζω από την ηλικία των δύο ετών. Προπόνηση από την ηλικία των δύο. Αυτό ήξερα, αυτό ήθελα να γίνω: ένας μπασκετμπολίστας!

Μου ήρθε φυσιολογικά, γιατί ο παππούς μου, η μαμά μου, ο μπαμπάς και η αδερφή μου έπαιζαν μπάσκετ. Μεγάλωσα σε μία φαμίλια γεμάτη μπάσκετμπολ».

–Πάμε στο κολέγιο. Ήρθε η στιγμή να διαλέξεις ανάμεσα σε πολλά πανεπιστήμια. Γιατί το Κάνσας;

«Ηταν ο κόουτς Σελφ εκεί . Αυτός ήταν ο κύριος λόγος. Υπήρχε ενδιαφέρον και από άλλα πανεπιστήμια, αλλά το Κάνσας ήταν η πρώτη επιλογή. Όταν πήγα εκεί για την επίσημη επίσκεψή μου με υποδέχτηκε ο Κιθ Λάνγκφορντ. Ήταν κάτι σαν τον ξεναγό μου. Γνωρίζω τον Κιθ από το 2004!

Προτίμησα το Κάνσας, μου άρεσε η ατμόσφαιρα επειδή ήξερα ότι θα έπαιζα αμέσως και θα μάθαινα από έναν κόουτς, ο οποίος έχει στο βιογραφικό του πολλούς και σπουδαίους γκαρντ και πόιντ γκαρντ, τον Ντάρεν Γουίλιαμς, τον Ντιν Μπράουν, τον Κιθ».

–Άρα ο Κιθ έπαιξε ρόλο στην απόφασή σου…

«Ήταν ο πρώτος που μίλησα. Δέχτηκα ένα τηλέφωνο από τον ατζέντη μου, ο οποίος με ρώτησε αν ήθελα να παίξω στην Ελλάδα. Όταν έμαθα ότι η ομάδα είναι η ΑΕΚ, αμέσως πήρα τον Κιθ τηλέφωνο. Μιλήσαμε για αρκετές ώρες. Μου είπε κάποια πράγματα που έκαναν την απόφασή μου να έρθω πιο εύκολη. Μου μίλησε για την ατμόσφαιρα στην ομάδα, τι να περιμένω. Ξέρω από την περσινή σεζόν και τον Κέντρικ Ρέι, οπότε ήταν πιο εύκολο να πω το “ναι”».

–Ας μιλήσουμε για την ΑΕΚ. Τι θα προσθέσεις στο φετινό ρόστερ;

«Θέλω να κερδίσουμε. Παιχνίδια και τίτλους. Να έχουμε καλά αποτελέσματα. Η ΑΕΚ έχει ιστορία θέλω να αποτελέσω μέρος της».

–Ωστόσο, η ΑΕΚ αναζητεί το πρώτο πρωτάθλημα της από το 2002. Πως μπορεί να αλλάξει αυτό;

«Καταρχήν να πω ότι θα παίξω και στο ελληνικό πρωτάθλημα (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε προτού δηλωθεί στην Basket League). Ξέρω ότι η ΑΕΚ έχει πάρει τίτλους τα τελευταία χρόνια, στον έναν ήταν και ο καλός φίλος μου, ο Κέβιν Πάντερ.

Είμαι εδώ να προσθέσω τη γνώση μου σε μία ομάδα που κερδίζει. Να είμαι εκεί στις κρίσιμες στιγμές και να δώσω αυτό που μπορώ. Και να δώσω ό,τι μπορώ στην άμυνα. Έχω το ένστικτο για να κλέβω μπάλες. Από μικρός το είχα, ήξερα την κατάλληλη στιγμή. Είναι ένα δώρο που πρέπει να προπονήσεις».

–Δεύτερη σεζόν στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι ο NBA τελείωσε;

«Θέλω να παίξω ξανά στο NBA. Αλλά το βλέπω διαφορετικά: αν γίνει, έγινε. Αν όχι… Όλοι θέλουν να αγωνιστούν εκεί. Εγώ πέρασα αρκετές σεζόν εκεί. Όπως είπα πριν, αν συμβεί θα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος. Αλλά το απολαμβάνω και εδώ. Υπάρχει μία διαφορετική προσέγγιση του παιχνιδιού. Κα μπορείς να δεις τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι πάντα ήθελα να κάνω, να παίζω μπάσκετ και να ταξιδεύω».

–Η συμμετοχή σου στο BIG3 πως προέκυψε;

«Το έκανα για να είμαι ενεργός. Πέρσι στην Ιταλία δεν ήμουν στην καλύτερη κατάσταση. Το BIG3 ήταν ευκαιρία να παίξω το παιχνίδι απέναντι σε παίκτες που έβλεπα όσο μεγάλωνα, να αποκτήσω καλούς φίλους και να έχω ανταγωνισμό. Ήταν καλό για να μείνω έτοιμος. Αν εμφανιστεί ξανά η ευκαιρία…».

–Το BIG3 έβαλε στο παιχνίδι το τετράποντο. Πιστεύεις ότι… χωράει στο NBA;

«Στο τουρνουά ευστόχησα 4 φορές σε τετράποντο (σ.σ.: γέλια). Θα είναι καλό και κακό αν προστεθεί στο NBA. Ήδη πολλοί σουτάρουν από μακριά, αλλά αν μπει σε ισχύ θα δώσει στο παιχνίδι άλλη προοπτική, μεγαλύτερο βάθος και θα το κάνει ενδιαφέρον».

-Σε ονόμασαν «άνθρωπο των θαυμάτων». Αλήθεια, πόσες φορές θυμάσαι αυτό το σουτ στον τελικό του NCΑA με το Κάνσας;

«Όχι τόσο συχνά, όσο παλιότερα. Από το 2008 έως το 2016 δεν υπήρχε ημέρα που να μην το κάνω. Είναι κάτι που μένει μαζί σου. Όπου και αν πας όλοι το ξέρουν. Έτσι δημιουργείται μία κληρονομιά».

Έχεις σκεφτεί τι θα είχε γίνει αν είχες αστοχήσει;

«Δεν το ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί. Είναι δύσκολο να απαντήσω. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο».

–Εκείνο το σουτ το έχει βάλει με την άμυνα του Ντέρικ Ρόουζ. Έχετε μιλήσει ποτέ γι’ αυτή τη στιγμή;

«Όχι! Όποτε συναντιόμασταν σε κάποιο γήπεδο, είχαμε μία γρήγορη κουβέντα. Αλλά ποτέ γι’ αυτό».

–Δεν είναι παράξενο που σε θυμούνται πρώτα γι’ αυτό και όχι για τα δύο πρωταθλήματα NBA που έχει κατακτήσει;

«Νομίζω ότι πάνε μαζί. Τα ακούω μαζί: «Ο Μάριο με το σουτ στον τελικό του NCAA, ο Μάριο που κατέκτησε δύο πρωταθλήματα με τον ΛεΜπρόν». Πάμε μαζί, όλα είναι η κληρονομιά μου».

–Πώς είναι να παίζεις μαζί με τον ΛεΜπρόν, έναν σούπερ σταρ αθλητή;

«Είναι διασκεδαστικό. Σε κάνει να έχεις μεγαλύτερη προσοχή. Είναι ένας παίκτης που μπορεί να κάνει τα πάντα στο παιχνίδι του. Και κάνει το δικό σου περισσότερο εύκολο. Είναι ένα κίνητρο για να αγωνιστείς. Και σε καμία περίπτωση ένας λόγος να ηρεμήσεις. Κάθε αθλητής θέλει να κερδίζει, είτε έχει μαζί του τον ΛεΜπρόν, είτε όχι. Πάντα κάνουμε το καλύτερο».

Έχουν ακουστεί πολλά για τη φανέλα που σου πήρε ο ΛεΜπρόν όταν ήρθε στο Μαϊάμι…

«Δεν είναι αλήθεια. Όταν πήγα στο Μαϊάμι, ο Μαρκ Μπλαντ είχε το 15 που το φορούσα στο Κάνσας. Έτσι αποφάσισα να πάρω το 6. Έναν αγαπημένο αριθμό, τον έχω κάνει και τατουάζ στο χέρι μου. Είχα ήδη αλλάξει τον αριθμό μου (από το 6 στο 15), αφού αποχώρησε ο Μπλαντ, πριν έρθει ο ΛεΜπρόν. Ήταν μία σύμπτωση και τη… φούσκωσαν περισσότερο».

–Πώς είναι να αγωνίζεσαι στους τελικούς του NBA;

«Θέλει σκληρή δουλειά και αυτοσυγκέντρωση κάθε στιγμή. Είναι όλες οι… μάχες που έχεις δώσει μέχρι να φτάσεις εκεί. Αυτές που μένουν μαζί σου. Είναι οι μεγάλες στιγμές σε σημεία “κλειδιά” των τελικών. Για εμένα είναι οι 25 πόντοι στον 4 τελικό του πρώτου πρωταθλήματος και οι 19 στο δεύτερο ματς με τους Σπερς στο δεύτερο πρωτάθλημα. Είναι οι μεγάλες στιγμές που σε εμπιστεύονται οι συμπαίκτες και οι προπονητές σου».

–Έχεις δημιουργήσει και το δικό σου φιλανθρωπικό ίδρυμα. Θα μας πεις με τι σχετίζεται;

«Ονομάζεται Youth and Breast Cancer Awareness Initiatives. Ασχολείται με τον καρκίνο του μαστού και με τα παιδιά. Θέλουμε τα παιδιά να κάνουν θετικά πράγματα και να μένουν μακριά από μπελάδες».

–Αυτή η κίνηση προέκυψε από βιώματα;

«Ναι. Το 2006 μία καλή φίλη της μαμάς μου, η οποία ήταν σαν δεύτερη μητέρα μου, έφυγε από καρκίνο του μαστού. Την έχω στην καρδιά μου.

Επίσης, ως παιδί είδα πολλά. Είτε ακολουθείς το έναν δρόμο, είτε τον άλλο. Κάποιοι φίλοι μου ήρθαν μαζί μου για να παίξουμε μπάσκετ. Κάποιοι όχι. Έκαναν άλλα πράγματα. Ήθελα να γίνω ένα θετικό πρότυπο και να δώσω στα παιδιά την ευκαιρία να κάνουν κάτι θετικό».

Στα χέρια σου έχεις… χτυπήσει το τατουάζ «Mister Clutch». Τι σημαίνει για εσένα;

«Με ακολουθεί από παλιά. Πριν από τον τελικό του 2008. Όλοι με αποκαλούσαν έτσι από παιδί. Ηταν κάτι ξεχωριστό και αποφάσισα να το κάνω τατουάζ. Το mister στο αριστερό χέρι μου και το clutch στο δεξί.

Δεν ήταν, ωστόσο, μόνο το σουτ στο NCAA. Σε κάθε τελικό είχα τέτοιες στιγμές. Στον χαμένο τελικό με το Ντάλας, προτού ο Ντιρκ βάλει το κρίσιμο δίποντο, είχα ισοφαρίσει με τρίποντο από τη γωνία. Και στους τελικούς με την Οκλαχόμα είχα βάλει πάλι ένα μεγάλο σουτ».

–Έχεις κάνει κάποιο τατουάζ από τα δύο πρωταθλήματα του NBA;

«Όχι. Έχω τα δακτυλίδια. Μου είναι αρκετά…».

–Πως είναι να περιμένεις την τελετή των δακτυλιδιών;

«Ξέρεις τι έχεις κάνει. Και το περιμένεις. Έχεις κερδίσει. Είναι η στιγμή να λάβεις αυτό που αξίζεις και να χαμογελάσεις. Νωρίτερα έχεις παίξεις στους τελικούς. Είναι η στιγμή που δεν κρατάς τίποτα. Τα δίνεις όλα για να μην το μετανιώσεις μετά. Ακόμη και την τελευταία ανάσα σου στο παρκέ».

–Ο Ρικ Πιτίνο είναι ο νέος προπονητής της Ελλάδας. Πως κρίνεις την κίνηση;

«Δεν τον έχω αντιμετωπίσει στο NCΑΑ! Το Λούιβιλ ήταν σε άλλη περιφέρεια. Αλλά ξέρω ότι είναι ένας θρύλος. Έχω φίλους που έχουν αγωνιστεί υπό τις οδηγίες του και δεν έχω ακούσει κάτι κακό. Είναι θρύλος και όταν μπορείς να έχεις έναν τέτοιον άνθρωπο στον πάγκο σου, με εξαιρετική εμπειρία από το κολέγιο και το NBA, μόνο εξαιρετική μπορεί να είναι η κίνηση».