Μετά την εμφατική νίκη με τον ΠΑΟΚ στην Αγιά Σοφιά , η ΑΕΚ είχε να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό στον υπέρ πάντων αγώνα. Τον αγώνα που θα καθόριζε ποια θα ελέγχει την τύχη της, στην προσπάθεια των δύο ομάδων να στεφθούν πρωταθλήτριες και ποια θα εξαρτάται από τα αποτελέσματα της άλλης. Στη προετοιμασία για αυτή τη μάχη λοιπόν, η “Ένωση” είχε την ατυχία να δει τέσσερις βασικότατους ποδοσφαιριστές της (Άμραμπατ, Σιμάνσκι, Μάνταλος, Πινέδα) να ταλαιπωρούνται από ίωση και να μην προετοιμάζονται όπως αυτοί αλλά και ο προπονητής τους θα επιθυμούσε.
Χωρίς να βγει τίποτα προς τα έξω και χωρίς μεμψιμοιρία οι κιτρινόμαυροι παρατάχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο με αλλοπρόσαλλή -για τα δεδομένα τους- σύνθεση, έτοιμοι να πάρουν αυτό που ήθελαν από το παιχνίδι -τους τρεις βαθμούς. Οι προθέσεις τους φάνηκαν από την πρώτη στιγμή όταν στο δεύτερο μόλις λεπτό ο Τσούμπερ είδε την κεφαλιά του να σταματά στο κάθετο δοκάρι του Μπρινιόλι, από την εξοστράκισή της να βρίσκει στην πλάτη του αλλά να μην κατευθύνεται προς τα δίχτυα και στη συνέχεια η άμυνα του Παναθηναϊκού να διώχνει όπως όπως.
Η συνέχεια δεν άλλαξε με τον δικέφαλο να έχει τον έλεγχο, να επιτίθεται κατα κύματα με αποκορύφωμα στο 37′ ο Τσούμπερ να βλέπει το ίδιο δοκάρι να του στερεί ένα ακόμη γκολ όπως νωρίτερα, ενώ δυο λεπτά αργότερα σε επίθεση με πολλές εναλλαγές πασών εντός περιοχής, σαν βγαλμένη από ηλεκτρονικό παιχνίδι, ο Γκατσίνοβιτς σούταρε αδύναμα και ο Μπρινιόλι μπλόκαρε. Με τον ίδιο τρόπο εξελίχθηκε το πρώτο ημίχρονο μέχρι το 44′ που με στημένη φάση οι πράσινοι κατάφεραν να δημιουργήσουν μεγάλο κίνδυνο στην εστία του Αθανασιάδη (για πρώτη φορά ως τότε) με κεφαλιά του Σπόραρ, που ενστικτωδώς απεσόβησε ο Έλληνας τερματοφύλακας.
Στο δεύτερο ημίχρονο πάλι η ΑΕΚ μονοπώλησε τις ευκαιρίες με Γαλανόπουλο, Τσούμπερ, Μουκουντί , μέχρι το 75′ που ο Τσοκάι σούταρε από μακριά και η μπάλα έφυγε εκτός εστίας (φάση που αν την έκαναν οι κιτρινόμαυροι δεν θα αναφερόταν καν). Έτσι ήρθε το τέλος που βρήκε την ομάδα που κατέστρεφε παιχνίδι, με την εύνοια της τύχης, να αποσπά τον πολύτιμο βαθμό που τόσο ήθελε αλλά ουδέποτε διεκδίκησε ουσιαστικά.
Στις συνεντεύξεις τύπου που ακολούθησαν ο Ματίας Αλμέιδα αφού ολοκλήρωσε την αρχική του τοποθέτηση και κατόπιν ερωτήματος απάντησε πως θέλει “να μην παρει το πρωτάθλημα μια ομάδα που θα πάρει δώρα”. Δήλωση η οποία ξένισε τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς που αποκάλεσε τον εαυτό του “τελευταίο των Μοϊκανών” μιας και αυτός δεν σχολιάζει την διαιτησία. Λογικό βέβαια αφού την δική του ομάδα ευνοούν τα σφυρίγματα και το καθιστούν απείρως πιο εύκολο σε αντίθεση με κάποιον που νιώθει να του κλέβουν την δουλειά.
Και στο Κυριακάτικο ματς ο Περεζ στο 8′ θα μπορούσε να είχε δει κάρτα για παρατεταμένο κράτημα, στο 10′ ο Μπερνάρ κόκκινη για πάτημα και αγκωνιά στον Ρότα. Αν κοιτάξουμε δε, το πόσα αμφισβητούμενα πέναλτυ – τρίποντα μετά το 80′ έχουν δοθεί στους πράσινους τότε καταλαβαίνουμε ποια δώρα εννοεί ο Αργεντίνος προπονητής της ΑΕΚ. Μπορεί ο Σένκεφελντ να θεωρεί δίκαιο να πάρουν το πρωτάθλημα γιατί ήταν πρώτοι στις περισσότερες αγωνιστικές αλλά παραδοσιακά και όσα χρόνια υπήρχε η παράγκα του Θωμά, ο σύλλογος στον οποίο αγωνίζεται δεν ασπαζόταν τέτοιου τύπου δηλώσεις. Πλέον … άλλα λόγια να αγαπιόμαστε καθώς τώρα αυτοί είναι που αναβιώνουν εκείνη την προπαγάνδα και τον ισοπεδωτισμό σε τέτοιο βαθμό που δεν μπαίνεις καν στον κόπο να συζητήσεις αφού θυμούνται μόνο ότι τους συμφέρει και αν υποστηρίξεις κάτι διαφορετικό διακόπτουν την συνομιλία με φασιστικό τρόπο προφασιζόμενοι πως κάνεις το άσπρο μαύρο!
Κατα συνέπεια όταν ο Γιοβάνοβιτς δείχνει τους άλλους όντας ο “τελευταίος των Μοϊκανών”, (ίσως και ο ίδιος θύμα της προαναφερθείσας προπαγάνδας) να μην ξεχνά πως ο δείκτης δείχνει τους άλλους αλλά τα υπόλοιπα τέσσερα δάχτυλα δείχνουν προς τον ίδιο.
Τέλος άξιος πρωταθλητής μπορεί να χαρακτηριστεί αυτός που έχει να παρουσιάσει κάτι αξιοθαύμαστο. Ο Παναθηναϊκός σίγουρα είναι δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος αλλά τίποτα παραπάνω. Όχι όταν τα σερί και οι βαθμολογικές διαφορές και οι ανατροπές διαμορφώνονται από διαιτητικά σφυρίγματα. Αν κάποια ομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί άξια για κάτι (πρωταθλήτρια λόγω βαθμολογικής θέσης) είναι η ΑΕΚ για την πρόοδο που έχει κάνει και το αξιοθαύμαστο ποδόσφαιρο που παίζει -ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως έπαιζε μόλις πέρσι ή αν θέλετε (στα playout) ο ΟΦΗ για την δουλειά που έχει κάνει ο Νταμπράουσκας που μεταμόρφωσε ένα σύνολο που παράπαιε και μόνο αμυνόταν σε μια ομάδα που ξέρει τι θέλει στο γήπεδο και το διεκδικεί!
Το να δημιουργήσεις μια ομάδα που καταστρέφει το παιχνίδι είναι πολύ πιο εύκολο και είναι αυταπόδεικτο από την συχνότητα που αυτές εμφανίζονται σε αντίθεση με αυτές που παίζουν δημιουργικά και παράγουν φάσεις και θέαμα , οι οποίες αποτελούν σημείο αναφοράς.
Υγ. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη!
Κωνσταντίνος Γιακουμίδης
Aπό παιδί ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Είχα την τύχη οι παιδικές μου παραστάσεις να περιλαμβάνουν την κατάκτηση του ευρωπαϊκού το ’87, την κυριαρχία του Μάικλ Τζόρνταν και την τριγωνομετρία στο χορτάρι που παρουσίαζε η ΑΕΚ την τριετία 1992-94.
Αν και η καρδιά μου ήταν στο ποδόσφαιρο το πρώτο μου δελτίο ήταν σε ομάδα μπάσκετ. Και επειδή γρήγορα κατάλαβα πως δεν είχα αρκετό ταλέντο να γίνω επαγγελματίας αθλητής, αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον αθλητισμό με άλλο τρόπο. Γράφοντας για αυτόν.
Έχοντας διαγράψει κάποια πράγματα από την “bucket list” μου το επόμενο είναι να ασχοληθώ ενεργά με την δημοσιογραφία. Και αυτή την στιγμή το πραγματοποιώ με το να αρθρογραφώ στο aek-fans.gr.
